"Gwiazdy są jak kwiaty takie miękkie i bliskie, wzgórza to pajęczyny cienia tkane powoli, nie widać pojedynczego liścia ani źdźbła, wszystko zlało się w jedno..."
Jak to się dzieję, że istnieje to "między" w jedności, jaką potrafią stworzyć Mężczyzna z Kobietą, jak to jest możliwe że istnieje taka przepaść, ogromna przepaść, w tym jak się mówi, co się mówi, i czy w ogóle się mówi, i czy ma się do kogo mówić...
Nie wiem, być może nie potrafię rozmawiać z Mężczyznami, być może za szybko się poddaje, albo nie rozumie pewnych schematów zachowań, i nie jest rzeczą przyjemną, ciągłe przypominanie o swoim istnieniu.
Kiedy Mężczyzna ślęczy godzinami przed komputerem, kiedy teoretycznie ma czas, bo przecież nic ważnego nie robi, to mogłaby się rozpętać III wojna Światowa, a On i tak by tego nie zauważył. A żeby wpłynąć na Mężczyzny decyzje, to muszę nie małych sztuczek użyć, czy to ulubiona potrawa, czy może jakiś magiczny wstęp do rozmowy, a jeśli chodzi o uczucia, to zawsze jest tak samo, mężczyzna nigdy nic nie wie...
Zatem jak z Nim rozmawiam?
Żeby zwrócić na siebie uwagę, po to, żeby mnie wysłuchał, nie raz krzyknę na głos: "Ał...", żeby wzbudzić go z własnej hipnozy, kiedy nie chcę żeby gdzieś szedł, mówię: "idź", nie wiem jak to się dzieje, ale cały ten mechanizm zawsze działa na odwrót, i wzbudza zamierzone uczucia...
Ale właśnie nie chodzi mi oto, chciałabym czasem tak usiąść, porozmawiać, tak wprost, bez podejść, bez ułagodzeń, że tak się wyrażę bez przystawek...
A w sumie..., może i dobrze, że Mężczyzna myśli, że rządzi światem, bo jest tak w tym pochłonięty, że nie zauważa kto tą drogę tworzy, oświetla, i kto prowadzi go za rękę...
p.s. z innych stron na to patrząc, kobieta zawsze znajdzie sposób, na to, żeby się porozumieć z Mężczyzną, nawet gdyby mówił po Węgiersku, czy Chińsku, nie wiem jak to jest możliwe, a tak już jest, to istna magia...
Praca nagrodzona w konkursie "Jak rozmawiać z mężczyzną"
