Sposób na tarczycę

Powoduje szereg objawów: przyspieszoną akcję serca, nadpobudliwość, drżenie rąk, zmienność nastrojów, wzmożoną potliwość i chudnięcie. U osób starszych może objawiać się przede wszystkim zaburzeniami pracy serca. Jest to tym bardziej niebezpieczne, że już wcześniej produkowane przez wadliwie działającą tarczycę w nadmiarze hormony T3 - trójjodynina i T4 - tyroksyna mogły nadwerężyć serce.

Jedną z metod leczenia nadczynności tarczycy jest terapia radiojodem. Ta skuteczna i bezpieczna metoda z zakresu medycyny nuklearnej jest znana od lat 40. Dziś stosowana jest w krajach zachodnich częściej niż w Polsce. Tarczyca ma zdolność do wychwytywania i trwałego gromadzenia jodu. Zarówno tego z pożywienia i środowiska, jak i z promieniotwórczego izotopu. Tę jej właściwość wykorzystuje właśnie terapia radiojodem.

Chorego na nadczynność tarczycy kieruje się najpierw na scyntygrafię. Jest to bezbolesne badanie obrazowe. Pacjent otrzymuje dawkę promieniotwórczego izotopu (dożylnie lub doustnie). Gdy dotrze ona do badanego narządu, promieniowanie jest rejestrowane przez specjalną gamma- kamerę. Te dane są przetwarzane przez komputer w obraz scyntygraficzny i wyświetlane na monitorze. Scyntygrafia tarczycy umożliwia wykrycie zmian zapalnych i guzków oraz ich właściwe zróżnicowanie na: zimne, ciepłe i obojętne. Badanie scyntygraficzne wykonuje się też przed podaniem radiojodu.

Robi się to po to, by zbadać, ile tego pierwiastka wychwytuje gruczoł i, w oparciu o to, określić odpowiednią dawkę jego izotopu. Leczenie radiojodem ma na celu zniszczenie części tarczycy. Podawany on jest w zakładzie medycyny nuklearnej. Pacjent przyjmuje go w postaci kapsułki. Przeważnie tego samego dnia może wrócić do domu. Jeśli ktoś zażywa leki na nadczynność tarczycy, musi je odpowiednio wcześniej odstawić.

Izotop promieniotwórczy jodu emituje dwa rodzaje promieniowania: gamma i beta - to drugie jest silne i ma niewielki zasięg: 1-2 mm. Napromieniowane w ten sposób są komórki najbardziej aktywnej części tarczycy odpowiadającej za nadmierną produkcję hormonów. Promieniowanie nie dociera do tkanek otaczających tarczycę ani do innych, bardziej odległych części organizmu. W wyniku terapii radiojodem część komórek tarczycy obumiera.

Powierzchnia gruczołu zmniejsza się i dzięki temu produkuje on mniej hormonów T3 i T4. Efekty terapii nie są natychmiastowe, czasem przez pewien czas chory musi zażywać leki na nadczynność tarczycy. Przez rok pozostaje pod kontrolą poradni medycyny nuklearnej.

U części pacjentów po kilku latach rozwija się niedoczynność tarczycy, która jest mniej szkodliwa dla organizmu i wymaga brania leków hormonalnych do końca życia. Przeciwwskazaniem do terapii radiojodem jest ciąża. Rzadko występujące skutki uboczne to zapalenie ślinianek lub tarczycy (popromienne albo autoimmunologiczne) bądź niedoczynność przytarczyc.

Tarczyca wydziela hormony: T3 i T4, wpływające na układ pokarmowy, nerwowy, serce i mięśnie. Tarczyca to gruczoł położony w dolnej części szyi, symetrycznie względem tchawicy. Składa się z dwóch płatów, które pośrodku łączy cieśnia. Nadczynność tarczycy występuje, gdy poziom hormonów T3 i T4 jest za wysoki. Przyczyną mogą być guzki tarczycy (same wydzielają hormony) lub choroba Gravesa-Basedowa, w której wytwarzane są przeciwciała pobudzające tarczycę do nadmiernej produkcji hormonów.