Sącząc noworocznego szampana już , już miałam zamiar wyreżyserować kolejne dwanaście miesięcy 2005 roku. Czego to ja nie chciałbym zrobić, cóż nie dokonać, czym że to nie zachwycić ... Tymczasem - przemknęło mi mimochodem przez głowę zanurzoną w tysiącach noworocznych pomysłów - co takiego zostało z moich ubiegłorocznych obietnic. Miała przytyć z dobre pięć kilogramów (tak, tak nie mylicie się przytyć) a tymczasem gdzieś po drodze zgubiłam następne trzy. Miałam mieć więcej czasu dla rodziny a aż wstyd się przyznać moja schorowana córeczka niczym psiak skamle o kilka chwil z własną matką a mąż pewnie dawno zapomniał jak smakuje prawdziwy domowy obiad. Miałam zadbać o siebie, częściej odwiedzać kosmetyczkę, i skatowane wysokimi obcasami nogi oddać pod opiekę pani od pedicure . Miałam też ukryte na dnie szuflady felietony własnego pióra wysłać do redakcji jednego pisma a jak pewnie się domyślacie nadal w twórczym nieładzie spoczywają gdzieś w szufladzie. Tyle sobie naobiecywałam i nic z tych moich obietnic mi nie wyszło. W zmęczeniu, stresie, zagubieniu biegnąc przez życie i jednym tchem łapiąc jego okruchy zapomniałam o tym wszystkim co najważniejsze.
Tego roku nic sobie nie obiecuję. Niczego nie wyreżyseruję. Poczekam na to wszystko co przyniesie mi nowy rok z całym dobrodziejstwem inwentarza. Poczekam na te wszystkie niespodzianki , zaskakujące wydarzenia, odrywane sekrety, i tajemnice prostego życia. Tego roku proszę tylko o jedno o zdrowie dla mojego dziecka. I gdybym tylko mogła byłaby to jedyna obietnica jaką chciałabym jej złożyć i za wszelką cenę dotrzymać.
Dzisiaj usiadłam z córeczką by obejrzeć przygody Scooby-Doo, zjedliśmy z rodziną noworoczny obiad a popołudniu odwiedziłyśmy dawno niewidzianą przyjaciółkę i jej synka, zadbałam o paznokcie u rąk i napisałam kilka słów do Was a przecież dzień się jeszcze nie skończył.... Nie trzeba więc obiecywać, trzeba po prostu żyć.
Praca nagrodzona w konkursie "Noworoczne obietnice"
