W sobotę nie ma nas dla nikogo

Nie masz ani ochoty, ani siły, żeby w weekend umawiać się z kimkolwiek, zapraszać go do siebie, albo dać się gdzieś wyciągnąć. Najchętniej nie wychodziłabyś wtedy w ogóle z łóżka i przespała oba wolne dni.

Albo wreszcie poświęciła sobie trochę czasu - wzięła długą kąpiel, nałożyła maseczkę, połaziła po sklepach za nowymi ciuchami, poczytała babskie pisemka, obejrzała jakąś komedię, po prostu zrobiła to, na co w zwykły, roboczy dzień zawsze brakuje ci czasu.

Ale zaraz przypominasz sobie, że są jeszcze dzieci, mąż i dom - oni też czekają na weekend i na to, że znajdziesz dla nich trochę więcej czasu. Plan zatroszczenia się o siebie ograniczasz więc do minimum - większość wolnego czasu zajmują ci porządki, gotowanie, pranie, zakupy, odrabianie lekcji i zabawy z dziećmi, ich dodatkowe, pozalekcyjne zajęcia, itd.

Nawet z pomocą męża trudno jest się uporać z zaległościami po kilku dniach. Śmiejecie się, że sobota to najgorszy dzień w tygodniu, że odpoczniecie w poniedziałek, gdy znów pójdziecie do pracy. Może choć uda wam się spokojnie zjeść razem sobotnie śniadanie czy niedzielny obiad, albo chociaż usiąść przy dobrej, świeżo zaparzonej kawie. A po wejściu do łóżka nie od razu zasnąć...

Na samą myśl, że ktoś miałby wpaść do was w sobotę z niezapowiedzianą wizytą, robisz się nerwowa. Już u progu mógłby potknąć się przecież o odkurzacz czy co dopiero przyniesione zakupy. Bo nawet w sobotę brakuje już czasu na improwizacje i swobodę - niemal każda godzina jest zaplanowana, żeby zdążyć ze wszystkim, co czeka w kolejce po całym tygodniu. Coraz trudniej w tym dniu się z kimś umówić - znajomym też brakuje czasu i także chociaż wtedy chcą pobyć w domu.

Jeszcze niedawno oburzałaś się, gdy słyszałaś, że na Zachodzie czy w USA nawet rodzice muszą zadzwonić i zapowiedzieć swoją wizytę. Teraz, gdy teściowa wpada do was w sobotnie popołudnie, myślisz, że to wcale nie jest takie głupie...