Dom na nowo malowany

2003

28 listopada

Oglądamy zdjęcia dziewczynek. Chłopcy wyrywają je sobie z rąk. Stwierdzam, że Darunia jest bardzo podobna do Przemka, a Oleńka do Bartka. Chłopcy patrzą na mnie z niedowierzaniem. "Mamusiu, my jesteśmy podobni do taty, ale za to dziewczynki są bardzo podobne do Ciebie". Zawieszamy zdjęcie Daruni i Oleńki w kuchni.      

2003

1 grudnia

Dzisiaj Bartuś pojechał z tatą na kontrolę do okulisty. Dzwonią do mnie zaraz po wizycie. Bartuś mówi: "Poprzednim razem nie widziałem dziesięć razy, a teraz tylko pięć. Mamusiu, nie martw się, chyba mi się bardzo poprawiło". Czekam i czekam, ciągle czekam na dziewczynki. Zrobiłam sobie kalendarzyk jak w wojsku i skreślam każdy dzień. Zostało jeszcze aż 9 dni do uprawomocnienia wyroku.      

2003

2 grudnia

Przemek szykuje paczkę dla dzieci z domu dziecka. Wkłada do niej dużo słodyczy. Co chwilę pyta: "Czy jeszcze TO i TO... mogę włożyć?". Trochę zniecierpliwiona mówię: "Przemku, ale każdy powinien się podzielić, nie tylko Ty. Zobaczysz, uzbieracie w klasie dużo rzeczy". "Mamusiu, ale nie na każdego możemy liczyć, niektórzy zapominają" - mówi bardzo poważnie i ze smutkiem w głosie. Przerywam pracę. Podchodzę do Przemka i przytulam Go mocno. Przemek odwzajemnia mój uścisk. Chwilę nic nie mówimy. "Możesz włożyć, co chcesz, Przemusiu" - mówię zawstydzona. "Mamusiu, a wszystko to włożę w najładniejszą siateczkę. Ona mi się już od bardzo dawna podobała".                    

2003

3 grudnia

Przemek ma napisać kilka zdań o szczęściu. Nie wie, jak się do tego zabrać. Nie mam czasu, a ponadto jestem zmęczona. Wysyłam go do Józka. Tata jak zwykle konkretnie podaje kilka przykładów i wysyła syna, by samodzielnie odrobił zadanie. Wieczorem sprawdzam lekcje. Czytam pierwsze zdanie: "SZCZĘŚCIE TO, ŻE SIĘ URODZIŁEM".    

2003

7 grudnia

Minął szósty grudnia, nadal nie ma z nami dziewczynek. Wszystkim bardzo ich brakuje. Chłopcy wstali o drugiej w nocy w poszukiwaniu prezentów. W butach znaleźli słodycze i elektroniczne organki. W domu słychać dźwięki muzyki. Boso wbiegam do pokoju, układam z powrotem chłopców do łóżek i mówię, że do rana jeszcze daleko "Spróbujcie zasnąć, proszę". Rano chłopcy wbiegają do pokoju dziewczynek. Sprawdzają, czy i dla nich Mikołaj przyniósł prezenty. Bartek jest smutny. - Mamusiu, czemu jeszcze nie ma z nami dziewczynek? - pyta. - Bo sąd musi postanowić, czy dziewczynki mogą być razem z nami. - Czy tak jest w każdym kraju? - pyta Przemek. - Myślę, że tak, bo to bardzo ważna decyzja. - Mamusiu, to ja pójdę z Tobą do tego sądu i powiem, że mnie zaadoptowałaś i że jesteś bardzo dobrą mamusią.  

Przytulam Bartusia i Przemusia. "Obiecuję Wam, że jak tylko będzie to możliwe, zaraz wsiądę w samochód i pojadę po nasze dziewczynki".    

2003

10 grudnia

Nie wiem, dlaczego spotyka to moje dzieci i nas. Dziś zadaję pytanie: DLACZEGO? W ostatnim dniu wpłynęła apelacja. Sędzia pisze uzasadnienie, a sprawa toczyć się będzie dalej. Mimo lęku wnoszę o umieszczenie dzieci na czas postępowania w rodzinie zastępczej. Jestem bez sił. Cierpną mi ręce. Chłopcy czują mój smutek. Jesteśmy pełni żalu. Ze mnie uszło powietrze.

Chłopcy nie rozumieją, czemu nie ma Darii i Oli w domu. Ja też nic nie rozumiem. Nie wchodzę do pokoju dziewczynek. Nie mogę patrzeć na rozwieszone sukienki, poukładane zabawki i pościelone łóżeczka. Czekamy na kolejne postanowienie sądu. Dziewczynki są same. Nikt się u nich nie zjawił. To wszystko zakrawa na tragikomedię, która nie ma najmniejszego sensu, a jest grą na zwłokę i ochronę własnych interesów, w której dziecko nie ma najmniejszego znaczenia. Jestem częścią takiej bezsensownej gry, a moje dzieci cierpią. Czuję się wypalona.    

2003

15 grudnia

Mija dzień za dniem, godzina za godziną. Leżę i płaczę. Farbuję włosy. Nalewam szklankę piwa i słucham ulubionej muzyki. Puszczam w kółko Loreenę McKennitt. Powoli godzę się z faktami. Tak bardzo czekałam na dzień spotkania z dziewczynkami, że przestałam dostrzegać otaczającą rzeczywistość. Dzień, który wstaje, trzeba przeżyć i przeżyją go również w Domu Korczaka Darunia i Oleńka. Jakby się nic nie stało, życie płynie dalej.

Jem śniadanie z moim mężem i synami. Szykuję im codzienne ubrania. Aleksandra i Daria nie umarły, żyją, więc wszystko przed nami. Tylko trochę później. Biologiczni rodzice na zawsze w sposób nie do przewidzenia będą związani z naszymi dziećmi. Nie mam na to wpływu. Muszę to zaakceptować. Przeszłość moich dzieci jest częścią ich życia. Staje się więc i moją przeszłością. Poradzimy z nią sobie, przetrwamy, przeczekamy złe chwile. Trud trwania jest możliwy. Dzięki niemu życie może się toczyć dalej.  

***

Książkę nabyć można na stronie www.aac.netidea.pl