Reklama

Kłamstwo czy dziecięca fantazja?

Gdy przedszkolak bawi się z niewidzialnym kolegą, rodzice myślą że fantazjuje. Kiedy twierdzi, że wazon zbił bajkowy kot, obawiają się że ich dziecko zaczyna kłamać. Jak reagować na takie zachowania malca?

Wyobraźnia we wczesnym dzieciństwie rozwija się bardzo intensywnie. Dzięki niej maluchy twórczo się rozwijają, a ich zabawy staja się pełnie niezwykłych wrażeń. Żyją w świecie bajkowych postaci i niezwykłych przygód. Nie odróżniają fikcji od rzeczywistości. Dlatego z takim zapałem opowiadają o Piotrusiu Panu, który zamieszkał u nich w pokoju i o wróżce, która obiecała spełnić wszystkie ich życzenia.

Wymyślony przyjaciel

Wiele dzieci wymyśla sobie towarzysza zabaw. Pełni on dla nich funkcję terapeutyczną. Pozwala przetrwać chwilowe smutki. Dzięki fikcyjnemu przyjacielowi maluch wyraża niezrozumiałe dla siebie emocje w zabawie. Jeśli nie unika przy tym kontaktów z rówieśnikami - jego zachowanie jest jak najbardziej naturalne. Jeśli malec izoluje się od innych - to sygnał, że dziecko przeżywa trudne sytuacje, których nie rozumie.

Reklama

W wyobraźni wymyśla reguły rządzące jego światem, posiada nad nim kontrolę i to zmniejsza jego lęk. Ważne jest odnalezienie przyczyny, dla której dziecku łatwiej jest żyć w krainie fantazji niż w rzeczywistości. Bawiąc się z dziećmi rodzice powinni uczyć ich, że fantazja jest czymś niesamowitym - ale nie jest realnym światem. Dlatego akceptowanie niewidzialnego kolegi bez zastrzeżeń nie jest dobre. Jednak nie odbierajmy go słowami:nie ma go, bo ja go nie widzę! Jeśli malec upiera się przy fikcyjnej przyjaźni, to znaczy, że jest dla niego niezbędna. Poczucie akceptacji i bezpieczeństwa, może przyspieszyć zakończenie tej znajomości.

Ja tego nie zrobiłem!

Po okresie fantazjowania dzieci w wieku pięciu, sześciu lat wykazują tendencje do częstego okłamywania innych. Najczęstszym powodem mijania się przez nie z prawdą jest lęk przed karą. Dzieci boją się gniewu, krzyku i oburzenia dorosłych. Wolą uciekać w kłamstwo, niż przyznać się do winy. Niektóre maluchy o delikatnej konstrukcji psychicznej mogą kłamać nagminnie, obawiając się odrzucenia i słów nagany. Drugą przyczyną dziecięcych kłamstw są niezaspokojone potrzeby fizyczne i emocjonalne. Dzieci w ten sposób próbują otrzymać słodycze, upragnioną zabawkę.

Reagują także kłamstwem na zbyt wygórowane wymagania rodziców i nauczycieli. Nie czują się akceptowane i kochane za to kim są. Mają zniżoną samoocenę, nie wierzą we własne siły - co zmusza je do wymyślania historii, w których mogą być zauważone przez innych. Niekiedy dzieci kłamią, żeby uniknąć poniżenia ze strony kolegów. Wstydzą się swoich rodzin, warunków w których mieszkają - dlatego ubarwiają swoją szarą rzeczywistość.

Jak pomóc dziecku mówić prawdę?

Zacznijmy od zrewidowania naszej postawy. Dołóżmy starań, aby dziecko nam ufało. Jeśli sami skłamiemy - przeprośmy malucha i podajmy powód swojego zachowania. Dajmy dziecku do zrozumienia, że mu ufamy i doceńmy momenty, kiedy przyznaje się do winy. Starajmy się rozpoznawać potrzeby dziecka. Postępujmy, tak aby nie musiało uciekać się do kłamstwa, żeby spełnić swoje pragnienia. Bądźmy stali w wymaganiach wobec niego i okazujmy mu akceptację za bycie sobą. Jeśli przyłapiemy dziecko na kłamstwie, przeprowadźmy z nim życzliwą rozmowę. Nie stosujmy kar - to tylko wzmocni jego lękową postawę.

Powiedz malcowi, że kłamstwo krzywdzi innych i w ten sposób tracimy czyjeś zaufanie. Podkreśl, że wolisz nawet nie najlepszą prawdę, niż kłamstwo. Malec powinien wiedzieć, że uczciwość i prawdomówność to dowód jego odwagi.

zdronet
Dowiedz się więcej na temat: kłamstwo | dziecko | wychowanie | fantazja | zachowanie | rodzice | rady | kara
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy