Reklama

Agresywne dzieci

To prawda, że odkąd urodziło nam się drugie dziecko nie mam już tyle czasu i cierpliwości dla Grzesia, co dawniej, ale myślę, że to, nie usprawiedliwia jego okropnego zachowania. Nie pomagają prośby, ani groźby, kary ani tłumaczenia. Jest złośliwy i agresywny zarówno wobec rówieśników w przedszkolu, jak i wobec nas i swojego młodszego brata, bije dzieci, rzuca przedmiotami i przeklina.
Małgorzata

W rozwoju dziecka występuje kilka okresów przełomowych. Jednym z nich jest wiek 6 lat. W tym okresie występują zmiany w kształcie ciała i związane z tym zakłócenia równowagi psychicznej i fizycznej. Dziecko jest mniej zrównoważone, marudne, gorzej sypia, częściej się złości i bywa nieporządne.

Reklama

Musimy nauczyć się dostosowywać swoje zachowanie względem dziecka do jego fazy rozwojowej. Inaczej trzeba reagować na nagłe napady złości czy odmowę wykonania poleceń u dziecka 6-letniego, a inaczej np. u dziecka 8-letniego, które znajduje się już w spokojnej fazie rozwoju emocjonalnego. Natomiast sześciolatek przeżywa trudne chwile okresu przełomowego.

Jednak niezależnie od fazy rozwoju, każde zachowanie jest wyuczone, także zachowanie agresywne. Dziecko uczy się swoich zachowań albo przez naśladownictwo albo przez odniesiony sukces.

Kiedy dziecko zaczyna zachowywać się agresywnie? Zazwyczaj wtedy, gdy jest zazdrosne (np. o młodsze rodzeństwo), kiedy czuje się niezrozumiane i skrzywdzone lub wtedy, gdy chce zwrócić na siebie uwagę.

Czego nie należy robić, chcąc wyeliminować agresywne zachowania dziecka?

Nie należy krzyczeć na dziecko i nie należy je za wybuchy agresji karać. W przeciwnym razie dziecko utwierdza się bowiem w swojej negatywnej postawie i swoim negatywnym zachowaniu. Krzycząc i karząc dziecko, osiągamy efekt odwrotny do zamierzonego, a dziecko staje się coraz bardziej uparte i agresywne, ponieważ czuje się rozczarowane naszym postępowaniem.

Perswazja i tłumaczenie też mijają się z celem. Dlaczego? Ponieważ dziecko wyuczy się, że jego agresja zwraca uwagę otoczenia i koncentruje ją na nim. A najczęściej o to przecież chodzi. Tym samym, swoim agresywnym zachowaniem osiąga cel. Jakiekolwiek argumenty, wysuwane w takiej sytuacji przez rodziców czy opiekunów, nie będą przyjmowane przez dziecko do wiadomości.

Co zatem należy robić?

Usunąć przyczyny agresywności dziecka (np. poczucie zagrożenia związane z narodzinami młodszego rodzeństwa, zbyt małe zainteresowanie rodziców sprawami dziecka itp.).

Zapewnić dziecku spokojną atmosferę i poczucie pełnej akceptacji, wyeliminować z życia rodzinnego wszelkie agresywne wzorce zachowań, które dziecko mogłoby naśladować (nie krzyczeć na dziecko i na siebie nawzajem, próbować opanować się w trudnych sytuacjach).

Ignorować agresywne zachowanie dziecka. Nie jest to na pewno łatwe, ale należy ich po prostu nie dostrzegać. Jeżeli powstaje niebezpieczeństwo, że dziecko może zrobić krzywdę sobie lub innym dzieciom, albo zniszczyć coś - należy je spokojnie, ale stanowczo bez zwracania uwagi czy krzyków, zabrać czy odsunąć. Należy mu przy tym wyjaśnić, że kiedy się uspokoi, będzie mogło powrócić do przerwanych czynności. Nie należy dziecka zamykać czy izolować.

Trzeba z nim pozostać i okazać mu zainteresowanie natychmiast, gdy się uspokoi. Tym samym komunikujemy mu i dajemy do zrozumienia, że może liczyć na nasze zainteresowanie tylko wtedy, gdy jest spokojne, natomiast nigdy wtedy, gdy jest agresywne. W ten sposób agresywne zachowania dziecka przestają być dla niego "opłacalne", bo nie spełniają już swojego celu, tzn. nie skupiają na nim uwagi i zainteresowania rodziców, opiekunów czy nauczycieli. Napady złości mogą trwać u dziecka dość długo, dlatego należy uzbroić się w cierpliwość.

(LID)

Wykorzystano książkę Gerlinde Ortner, "Marchen, die den Kinder helfen"

MWMedia
Dowiedz się więcej na temat: dziecko
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy