Cała kupa pieluch

Dobra jednorazowa pieluszka higieniczna powinna zapewniać maluchowi komfort suchości, nawet mimo zmoczenia. Przebadane w naszym teście pieluszki różniły się budową i zdolnościami pochłaniania cieczy - jak się okazuje, nie każda pozostanie sucha przez wiele godzin. A wtedy pupie naszej pociechy grozi odparzenie, nie mówiąc już o tym, że to żadna przyjemność chodzić w mokrej pieluszce?

Pupa pod kontrolą

Skóra niemowląt i małych dzieci jest delikatniejsza od skóry dorosłych. Wymaga więc szczególnie starannego pielęgnowania. Dla zachowania jej prawidłowego funkcjonowania konieczna jest jej właściwa ochrona i pielęgnacja. Skóra dzieci w miejscu przylegania pieluszki narażona jest na długi kontakt z czynnikami drażniącymi, takimi jak mocz, odchody oraz specyficzny wytworzony mikroklimat, który może mieć wpływ na zachwianie równowagi mikrobiologicznej. To z kolei może skutkować wystąpieniem podrażnień czy infekcji.

Co zbadano?

W ramach testu pieluszek laboratorium wykonało następujące badania:

• Sprawdzenie zgodności wymagań bezpieczeństwa dla zdrowia noworodków i dzieci stawianych wyrobom higienicznym.

1. Badania czystości mikrobiologicznej włókniny przylegającej do ciała i superabsorbenta.

2. Oznaczanie zawartości metali szkodliwych dla zdrowia w pieluszkach higienicznych (arsenu, ołowiu, chromu, niklu i kadmu).

• Sprawdzenie i porównanie cech użytkowych badanych pieluszek.

1. Oznaczanie podstawowych wymiarów i ich masy.

2. Oznaczanie absorpcji, retencji, rewetu i wet backu.

3. Ocena opakowania i jego znakowania oraz innych parametrów pieluszek higienicznych istotnych z użytkowego punktu widzenia.

Od bawełny do superabsorbentów

Jeszcze bardzo niedawno pieluszka była kawałkiem tkaniny z bawełny lub wełny. Aby zapobiec jej przemakaniu, stosowano dodatkowe impregnaty w postaci skrawków tkanin nasączanych woskami. Bardzo często tkaniny te miały kształt trójkątny i istniała potrzeba zwijania ich i oplatania wokół pupy dziecka.

W połowie zeszłego stulecia zaczęto spinać pieluszki z bawełny agrafkami. Ale wciąż wprowadzano dalsze udoskonalenia. Wymyślono pieluszki z wymienną wierzchnią warstwą, którą, po zabrudzeniu kupką, usuwało się ze specjalnie zaprojektowanej kieszeni. Kolejnym udogodnieniem było opracowanie wymiennej warstwy, którą po zabrudzeniu można było spuścić w ubikacji.

Zmieniał się również kształt pieluszek. Początkowe trójkątne zostały zastąpione prostokątnymi, a w tych w latach 70. i 80. pojawiły się funkcjonalne wycięcia na nogi.

Jednakże najważniejszym udogodnieniem było zastosowanie w pieluszkach polimerów, tzw. superabsorbentów, które zmieszane z miękką pulpą celulozową stanowiły rdzeń pieluszki. Kolejne udogodnienia polegały na opracowaniu dodatkowych barierek ochronnych w okolicach nóg, aby zapobiec przemakaniu.

Opracowano również nowe technologie zapinania i mocowania pieluszek. Początkowo mocowano je specjalnymi, jednorazowymi, samoprzylepnymi taśmami, aż w końcu powstały takie, które można wielokrotnie zapinać i odpinać, nawet gdy w trakcie pielęgnacji dziecka ubrudzimy sobie ręce tłustymi preparatami pielęgnacyjnymi.

Ostatnie pieluszkowe innowacje dotyczyły głównie polimerów i zwiększenia ich wydajności (również zapobieganiu tzw. rewetowi, czyli ilości cieczy oddanej przez wkład po wielokrotnym moczeniu). Producenci prześcigają się w stosowaniu coraz bardziej nowoczesnych i bezpiecznych tworzyw oraz wytwarzaniu coraz cieńszych i bardziej anatomicznych pieluszek. Aby dodatkowo pielęgnować skórę, warstwy wierzchnie pokrywają balsamami. Dzięki temu rodzice mogą ograniczyć ciągłe stosowanie maści ochronnych. Nowoczesne pieluszki mają ponadto w warstwie wierzchniej małe otworki, a pod nimi - specjalną powłokę, dzięki czemu udaje się zatrzymać na niej kupkę bez kontaktu ze skórą dziecka.

Innej pieluszki potrzebuje noworodek, a innej dwulatek. Inna przyda się na noc, a inna - podczas zabawy ruchliwego malucha. Dlatego w sklepach mamy pełen wybór pieluch, które różnią się przeznaczeniem, grupami docelowymi, dostosowaniem do specjalnych potrzeb dzieci, z uwzględnieniem ich potrzeb fizjologicznych, na kolejnych etapach rozwoju.

Bakterie i metale

Pieluszka w żadnym wypadku nie może być siedliskiem bakterii. Czyste mikrobiologicznie powinny być nie tylko powierzchnie przylegające do skóry dziecka, ale również absorbent. A ta właśnie warstwa, pochłaniając mocz dziecka, może stać się przecież idealnym podłożem do rozwoju bakterii. Dlatego badania pieluszek higienicznych rozpoczęto od sprawdzenia ich czystości mikrobiologicznej.