Nietrzymanie moczu: Te badania musisz wykonać
Poprawna diagnoza i ustalenie dokładnych przyczyn nietrzymania moczu często wymagają skomplikowanych badań. W trakcie pierwszej wizyty lekarz zwykle przeprowadza dokładny wywiad, by określić, od jak dawna i z jakim nasileniem występuje dolegliwość. Kolejnym krokiem jest zlecenie specjalistycznej kontroli stanu układu moczowego, na którą składa się szereg testów i analiz.
Oto przewodnik po podstawowych badaniach, dzięki którym pacjent będzie mógł podjąć skuteczne leczenie i tym samym zmniejszyć niedogodności związane z NTM. Docelowo, przez okres diagnozy zaleca się stosowanie specjalistycznych wkładek i podpasek. To najprostszy sposób, by zapewnić sobie komfort w dolegliwościach związanych z nietrzymaniem moczu.
Badanie moczu
Do podstawowych badań laboratoryjnych należy analiza podstawowa składu uryny i posiew moczu (test służący wykryciu i zidentyfikowaniu bakterii znajdujących się w urynie). Obydwóm badaniom powinien poddać się każdy pacjent, u którego zachodzi podejrzenie infekcji dróg moczowych, przy czym drugie z nich - posiew moczu - zaleca się tym chorym, u których wyniki analizy podstawowej znacznie odbiegają od normy. Nawet niegroźne zakażenie może być powodem mimowolnego wycieku moczu. Warto pamiętać, że jest to najłatwiejsza do wyleczenia przyczyna NTM, zatem szybka diagnoza i skuteczne leczenie przynosi natychmiastowe, stuprocentowe efekty.
USG jamy brzusznej i badanie ginekologiczne
Badania obrazowe służą przede wszystkim ocenie budowy narządów odpowiedzialnych za odprowadzanie moczu z organizmu. Dzięki USG lekarz może dokładnie ocenić, czy w obrębie układu moczowego nie istnieją jakieś nieprawidłowości w budowie i strukturze (widoczne odkształcenia, guzy, polipy, złogi). Sprawdza również poziom moczu znajdujący się w pęcherzu (stąd częste zalecenie, by na badanie przyjść niewypróżnionym).
Celem badania ginekologicznego jest diagnoza stanu dróg rodnych, w szczególności mięśni dna miednicy, które bezpośrednio odpowiadają za prawidłowe wydalanie moczu z pęcherza. Powyższe metody należą do najbardziej przyjaznych i nieinwazyjnych metod rozpoznawania przyczyn NTM.
Cystografia, cystoskopia
Pierwsze badanie - cystografia - polega na wprowadzeniu do pęcherza cewnika, którym lekarz stopniowo wstrzykuje środek cieniujący, aż do momentu silnego parcia. Gdy pęcherz jest pełny lekarz wykonuje serię zdjęć rentgenowskich, które służą ocenie odkształconego pod wpływem płynu narządu. Doskonała widoczność pozwala potwierdzić lub wykluczyć pojawienie się niepokojących zmian.
Do inwazyjnych metod diagnozy nietrzymania moczu należy również cystoskopia. Polega na wzrokowej ocenie wnętrza pęcherza, poprzez wprowadzenie do niego cystoskopu, w szczególnych przypadkach lekarz od razu pobiera tkankę w celu analizy pod kątem wystąpienia zmian nowotworowych. Podczas badania konieczne jest zastosowanie znieczulenia miejscowego lub ogólnego. Niezbędnym może się okazać pozostanie na oddziale szpitalnym przynajmniej jedną noc.
Badanie urodynamiczne
Uroflowmetria (inaczej badanie urodynamiczne) jest najbardziej kompleksowym sposobem diagnozy osób, u których podejrzewa się zaawansowane dolegliwości związane w mikcją. Trwa około 60-90 minut. Badanie pozwala na szczegółowe sprawdzenie funkcjonowania mięśnia wypieracza, pęcherza, szyjki pęcherza i zwieracza zewnętrznego cewki moczowej - trzech najważniejszych z punktu widzenia wydalania uryny elementów. Przed zabiegiem dokonuje się pomiaru przepływu moczu (polegający na mikcji z oceną objętości i długości oddawania płynu). Kolejne kroki to wprowadzenie do pęcherza i odbytnicy dwóch cewników, za pomocą których lekarz sprawdza ilość zalegającego moczu, mierzy zmiany ciśnienia w narządzie i jamie brzusznej oraz - przy pomocy elektromiografu - bada "zachowanie" zwieracza zewnętrznego cewki moczowej. Ważnym elementem badania jest również bieżące informowanie lekarza, bądź jego asystentki, o występujących dolegliwościach lub uczuciu dyskomfortu w trakcie monitorowania pracy układu moczowego. Do najczęstszych następstw badania urodynamicznego należy uczucie pieczenie lub lekkiego bólu oraz infekcja w obrębie dróg moczowych.
Pomimo, że część przedstawionych badań pęcherza i okalających go elementów nie należy do najprzyjemniejszych doświadczeń, warto stosować się do zaleceń lekarzy i poddać się niezbędnym zabiegom. Tylko ta ścieżka prowadzi, w przypadku przykrych dolegliwości związanych z NTM, do dokładnej diagnozy i skutecznego leczenia.
