Okaż babci serce

- Bo babcia się zmieniła... - usłyszałam.

- No tak, postarzała się i jest chora. A ty kochałaś ją, kiedy była zdrowa, zajmowała się tobą, dawała prezenty... Teraz potrzebuje pomocy, a ciebie przy niej nie ma - mówiłam z wyrzutem.

Córka wzruszyła ramionami i poszła do swojego pokoju.

Było mi przykro i nie potrafiłam zrozumieć jej zachowania. Kiedyś babcia zjawiała się na każde zawołanie Julki. Była jej najlepszą przyjaciółką i opiekunką. Dawała jej to, co dla dziecka takie ważne: czułość i wyrozumiałość

i ukształtowała na wrażliwego człowieka. Wrażliwego? Tak mi się wydawało. Niestety, przyszedł czas próby, której moja Julka... nie podołała.

Rok temu moja mama miała wylew. Po wyjściu ze szpitala zamieszkała u nas. Pomoc rodziny była niezbędna.

- Musimy nauczyć się odpowiednio zajmować babcią - tłumaczyłam córce.

Ku mojemu zdziwieniu milczała i nie wykazała żadnych chęci. Ba, nawet pobycie z babcią, porozmawianie, podanie picia stało się dla mojej córki problemem. Najchętniej znikała z domu

- Typowa znieczulica. Poczekaj, twoje wnuki też cię tak potraktują - nie wytrzymał Piotr, jej kochający ojciec.

- Jak ja mam z babcią gadać? Myli słowa, ręce jej się trzęsą, rozlewa zupę... - wyliczała bezdusznie Julka.

— Ale to twoja babcia! Zmieniała ci pieluchy, po nocach siedziała przy tobie, gdy chorowałaś... - próbowałam przemówić do jej serca.

Na nic. Kiedy babcia trafiła na tydzień do szpitala, Julka była u niej tylko raz.

- Przecież babcia ma tam opiekę - skwitowała.

Nie poznaję własnego dziecka. Mama jej broni, ale bardzo to przeżywa. Wiem, że do tego by wróciła do zdrowia, potrzebne są nie tylko leki i szpital, ale serce i czułość najbliższych. Jak mam wytłumaczyć to córce?

Helena W. z Opola

Co robić w takiej sytuacji? Masz takie doświadczenia i chcesz  się nimi podzielić z czytelnikami "Chwili dla Ciebie"? Skomentuj. Cały artykuł z waszymi komentarzami ukaże się w numerze 44 (w sprzedaży od środy 31 października br.) i na stronie: www.kobieta.interia.pl/sprawy-rodzinne