Kiedy Monika była mała to, że bez skrępowania okazywała swoje uczucia, wydawało nam się urocze.
Chętnie się przytulała, bez wahania obdarzała buziakami całą rodzinę. Tak jej zostało do dziś. O tym, że moja szesnastolatka ma nowego chłopaka dowiedziałam się przypadkiem.
- No, no, ta pani Monika to nic a nic wstydu nie ma - zaczepiła mnie sąsiadka. - Obściskuje się na przystanku z tym Danielem tak, że wygląda na to, że zaraz pani babcią zostanie.
- Co też pani mówi? - oburzyłam się.
- Mówię, co widzę - wzruszyła ramionami sąsiadka i poszła do siebie.
Pomyślałam, że starsze panie to wszystko wszystkim mają za złe, a już szczególnie młodzieży. Wieczorem zagadnęłam córkę:
- Masz nowego chłopaka? Czemu go do nas nie zaprosisz?
- Przyjdzie, przyjdzie - ucieszyła się Monika. - Daniel jest super, zobaczysz!
Usiłowałam ją jeszcze podpytywać gdzie go poznała, kim są jego rodzice, ale poza tym, że chodzi z nim do tej samej szkoły i się poznali na imprezie, nie dowiedziałam się niczego.
- Dobrze, że z kimś się spotyka - stwierdził mąż. - Widzę, że jest jakaś taka radosna.
Myślałam, że Monika powie nam, kiedy zamierza przyjść z Danielem, ale wpadli znienacka. Akurat, kiedy mąż oglądał jakiś mecz.
- Dzień dobry - chłopak grzecznie się przywitał.
Robił dobre wrażenie. Uśmiechnięty, w czystej koszulce i dżinsach. Na widok meczu na ekranie oczy mu błysnęły:
- Mogę się przyłączyć? Lubię oglądać siatkę!
- Pewnie! - ucieszył się mąż.
Siedział na kanapie, Daniel usadowił się w fotelu za nim. Poszłam do kuchni przynieść dla niego szklankę do napojów. Kiedy wróciłam, zamurowało mnie. Moja córka siedziała na kolanach swojego chłopaka i całowała się z nim na całego. Z wrażenia aż się wycofałam, ale po chwili wróciłam chrząkając znacząco.
- Monika, może usiądziesz na drugim fotelu? Tam wam chyba dość ciasno? - dodałam.
Córka pokręciła głową:
- Nie. Nam tu jest dobrze. My tak lubimy.
Do końca meczu siedzieli ciasno spleceni, co i raz całując się gorąco. Nie wiedziałam gdzie mam oczy podziać, ale nie chciałam robić afery przy Danielu. Poczekałam aż wyjdzie.
- Jak ty się zachowujesz? - załamałam ręce. - Nie wypada tak przy ludziach się obściskiwać. To krępujące dla tych którzy muszą na was patrzeć.
- Niech się wstydzi ten, kto widzi - stwierdziła hardo moja nastolatka. - Przecież nie robimy nic złego.
- Ale takie czułości powinno się sobie okazywać na osobności! - pouczałam.
- Mamo, jesteś niedzisiejsza! - roześmiała się Monika.
- Może i tak. Ale wiem, że inni czują się głupio patrząc na was! Ja nie wiedziałam co ze sobą zrobić! - mówiłam podniesionym głosem
- To niech nie patrzą - zezłościła się córka. - Jak nie chcesz, to mogę go nie zapraszać.
- Uderzasz w dramatyczne tony. A to nie o to mi chodzi. Chcę żebyś zrozumiała, że takim zachowaniem lekceważycie ludzi, którzy przebywają razem z wami - tłumaczyłam.
Ale ona najwyraźniej nie chciała mnie zrozumieć. I nadal nie chce, bo zachowuje się ciągle tak samo. Wszystkie rozmowy na ten temat kończą się kłótnią. Już nie wiem, jak z nią rozmawiać. Ona tego po prostu nie czuje. Czy jest jakiś sposób na to, by jednak zrozumiała?
Maryla N. z Ciechanowa
Co robić w takiej sytuacji? Masz takie doświadczenia i chcesz się nimi podzielić z czytelnikami "Chwili dla Ciebie"? Skomentuj. Cały artykuł z waszymi komentarzami ukaże się w numerze 33 (w sprzedaży od czwartku 15 sierpnia br.) i na stronie: www.kobieta.interia.pl/sprawy-rodzinne
