Znowu nie było cię w szkole

Zaskoczyła mnie tym. Kiedy dowiedziałam się w grudniu, że Kamila wagaruje, przeprowadziłam z nią poważną rozmowę.

- Tak nie może być! - mówiłam surowo. - Szkoła to twój podstawowy obowiązek. Co by to było, gdybym ja sobie do pracy raz chodziła, raz nie? 

- Oj, tam - Kamila machnęła ręką. - Czasem po prostu potrzebuję oddechu.

- Nie czepiałabym się, gdybyś opuściła jedną, dwie lekcje, ale nie aż tyle! Co robisz w tym czasie? 

- A chodzimy tak sobie z Anką, do kina, do parku... 

- Ach, więc to przez Ankę! - wybuchłam.

- Znowu się jej czepiasz! - zezłościła się córka.

- Dopóki się z nią nie zaczęłaś prowadzać, nie uciekałaś ze szkoły - zauważyłam.

- Mamo, mam własny rozum!

- Kamila, mówię serio - wróciłam do najważniejszego. - Jeśli nie przestaniesz, dostaniesz szlaban i zakaz kontaktów z tą dziewuchą. Rozumiemy się?

Wydawało mi się, że zrozumiała. Kiedy po feriach wróciła do szkoły, bardziej jej pilnowałam, wypytywałam co było w szkole, jak minęły lekcje, zaglądałam do zeszytów, czego już dawno nie robiłam. Nawet się na to tak bardzo nie burzyła, a teraz ten telefon...

Okazało się, że kłamała i nadal wagarowała. To pewnie przez Ankę! Córka wyraźnie zmieniła się na gorsze po jej poznaniu. Na początku cieszyłam się z tej znajomości. Wcześniej Kamila jakoś nie mogła się z nikim dogadać, czuła się w klasie trochę obco. Jednak nie mogę pozwolić na to, żeby lekceważyła naukę. I mnie.

- Ty jej grozisz szlabanem? - zdziwił się mój brat. - Ja to bym ją już dawno zamknął w domu i odprowadzał do szkoły i odbierał dopóki by nie nabrała rozumu.

Łatwo mu mówić! Pracuję na poczcie, mam zmiany. Mąż jest kierowcą, wciąż w rozjazdach. Przecież nie rzucimy pracy!

Muszę przetłumaczyć Kamili, jak ważne jest, żeby się uczyła, chodziła do szkoły i traktowała naukę poważnie. Przecież to jej inwestycja w przyszłość. Tylko jak to zrobić, żeby chciała słuchać i zrozumiała?

Dominika Łuczak z Bydgoszczy