Jak ona to robi?

Twoje wytarte dżinsy, sportowa koszula, bawełniana bluza czy adidasy owszem są bardzo wygodne, ale gdzie im tam do dopasowanych żakiecików, jedwabnych bluzek, eleganckich spódnic i pantofli na obcasach. Tak, tak, w twojej szafie też można znaleźć takie rzeczy, ale ubierasz je od wielkiego dzwonu, co najwyżej kilka razy w roku. Może i nawet myślałaś o tym, aby w ten sposób ubierać się na co dzień, ale zaraz pojawiły się argumenty "przeciw" - nie mam na to czasu, jestem zbyt zmęczona, żeby jeszcze na to zwracać uwagę, to niewygodne, niepraktyczne...

Trudno jest ci wyobrazić sobie, że oto następnego dnia rano zamykasz się w łazience, robisz sobie fryzurę, makijaż, dopasowujesz pończochy do butów, buty do torebki, torebkę do apaszki, apaszkę do żakietu, itd., a zza drzwi dochodzi marudzenie dzieci i zdenerwowany głos męża: "No może byś już stamtąd wreszcie wyszła", a ty wychodzisz jakby nigdy nic i biegniesz na szpilkach do autobusu. Nie, to nie przejdzie! Zdążyłaś już przecież wszystkich przyzwyczaić do tego, że potrzebujesz dla siebie góra 5 minut - żeby wciągnąć spodnie, sweter, przygładzić włosy ręką, wysmarować twarz kremem i wrzucić na siebie kurtkę.

Jak więc ona to robi - powtarzasz sobie pytanie. Przychodzi do pracy o tej samej porze co ty, też ma męża, dzieci, zarabia tyle co ty, ale zawsze wygląda tak, że nie przebierając się mogłaby prosto z firmy pójść na służbową kolację. Ty, w swoim sportowym ubranku, możesz pomyśleć co najwyżej o "joggingu" do sklepu. Za to w swoich adidasach bez problemu łapiesz tramwaj, przemieszczasz się z siatkami, biegniesz po dziecko do przedszkola...

I tylko robi ci się jakoś smutno, gdy jutro znowu widzisz ją, taką elegancką, odświętną. Jak ona to robi?