Reklama

Paulina to świetna dziewczyna

To ja zacząłem nalegać, byśmy się pobrali, ale Paulina niezbyt spieszyła się do zamążpójścia.

- Nie bądź taki w gorącej wodzie kąpany. Chodzimy ze sobą dopiero pół roku - studziła moje zapędy.

- Nie kochasz mnie - zarzucałem jej.

- Nie szantażuj mnie. Kocham cię, tylko małżeństwo to nie wyłącznie seks i przyjemności. Moi rodzice podobno bardzo się kochali, ale żyć ze sobą nie umieli. A ja nie chcę, by moje dzieci chowały się bez ojca.

- Ja będę cię kochać zawsze!

- Bardzo chciałabym, by tak było.

No i ja swoje, a ona swoje. Byłem bardzo zazdrosny i obawiałem się, że jeszcze mi ją ktoś sprzątnie sprzed nosa. Więc tak długo nagabywałem Paulinę i prosiłem, aż zgodziła się na zaręczyny i ustalenie daty ślubu. Postanowiliśmy też spędzić wspólnie urlop, a po wakacjach zamieszkać już razem.

Reklama

Nie mogłem się doczekać tego wspólnego wyjazdu. Wyobrażałem sobie, że pojedziemy nad morze i będę wylegiwał się na plaży, popijając zimne piwko. Ale Paulina chciała jechać w góry, co mi zupełnie nie odpowiadało. Po całym roku harówki miałem ochotę poleniuchować, a nie skakać po górach jak koza.

- Jak się nie będziesz ruszać, to ci zacznie rosnąć brzuszek. Już chyba nawet zaczynasz tyć - przekonywała mnie Paulina.

- Dla dobrej kondycji wystarczy trochę poskakać na dyskotece - odparowałem.

- To za mało, jak się cały tydzień siedzi przy komputerze. Urlop jest po to, by nabrać sił - argumentowała.

- A ja myślałem że po to, aby odpocząć.

- Jeszcze nie jesteśmy małżeństwem, a już się kłócimy - odparła nadąsana.Wreszcie jednak zgodziła się na kompromis i zaproponowała, byśmy pojechali do Rimini we Włoszech. Chciałem lecieć samolotem, ale ona uparła się, by jechać autem.

- Po drodze zatrzymamy się w Pradze i Wiedniu. To takie piękne miasta!

- Ale tyle godzin w samochodzie! To strasznie męczące - oponowałem.

- Będziemy prowadzić na zmianę. Nie marudź - cmoknęła mnie w policzek.

W dniu wyjazdu trochę zaspałem, przyjechałem po Paulinę lekko spóźniony.

A ona już była gotowa i nie zapomniała o niczym. Na drogę zapakowała nawet termos z kawą i turystyczną lodówkę.

- Ta lodówka to chyba przesada - roześmiałem się.

- Miejsca mamy dosyć, a w podróży bywa różnie. Jaką jedziemy trasą?

- To żaden problem dojechać do Pragi...

- Oj, Radek, przyznaj się, że nie spojrzałeś nawet na mapę?

- Mam ją pod ręką. A trasa jest dobrze oznakowana.

Jechało nam się gładko przez kilka godzin, ale gdy już zbliżaliśmy się do granicy, natrafiliśmy na roboty drogowe i objazd. Nie mam najlepszej orientacji przestrzennej i krążąc długo po bocznych drogach, odbiliśmy od głównej trasy. Byłem wściekły, bo kończyła nam się benzyna.

- Nie zatankowałeś do pełna? - zaniepokoiła się Paulina.

- Zamierzałem to zrobić przed granicą. Skąd mogłem wiedzieć, że trafimy na ten cholerny objazd? Poza tym, to ty chciałaś jechać samochodem. Jakbyśmy lecieli samolotem, nie byłoby problemu.

Paulina bez słowa sięgnęła do schowka i zaczęła studiować mapę. Jakoś udało nam się wrócić do głównej drogi i dojechać do stacji benzynowej.

- Na szczęście mamy tylko niewielkie spóźnienie i zdążymy trochę pochodzić po Pradze - stwierdziła przy obiedzie.

- Wolałbym posiedzieć przy słynnym czeskim piwku. Zmęczyła mnie ta jazda.

- Wobec tego jutro ja poprowadzę, a ty sobie odpoczniesz. No chodź, piwo nam nie ucieknie.

Praga to ładne miasto, ale włóczenie się po nim bardzo mnie złościło. Na moście Karola zbuntowałem się.

- Dość tego łażenia. Usiądźmy wreszcie gdzieś i odpocznijmy.

- Nie byliśmy jeszcze nawet na Hradczanach. Chcę zobaczyć katedrę świętego Wita i widok na Pragę.

- No to sobie idź. Ja tu na ciebie poczekam. Tylko się nie zgub!

Nie było jej prawie trzy godziny. Wróciła zarumieniona i uśmiechnięta, jakbyśmy nie mieli za sobą męczącej podróży.

Tak samo było następnego dnia w Wiedniu. Obejrzałem z nią katedrę świętego Stefana i przespacerowałem się po Ringu, ale potem znów się zbuntowałem.

- Koniec tego dobrego. Jedziemy dalej.

- Chciałabym jeszcze wejść do muzeum. To blisko, w centrum.

- Ale ja otarłem sobie nogę.

- Skoro tak, to jedźmy do Rimini - westchnęła.

Nasz hotel w Rimini bardzo mi się spodobał. Na dole była restauracja, a obok basen i należąca do hotelu plaża nad morzem. Pogoda wspaniała, woda czysta i ciepła.

Miałem wszystko, czego potrzebowałem podczas urlopu. Paulina rano zaproponowała, byśmy po śniadaniu zaczęli zwiedzać miasto.

- Chce ci się chodzić w takim upale? - skrzywiłem się.

- Możemy pojechać na rowerach...

- A nie możemy po prostu poleżeć na plaży? Wiesz, wczoraj trochę wypiłem?

- No to spotkamy się na obiedzie. Do tej pory zaliczę łuk Augusta i stare miasto.

Wieczorem poszliśmy na dyskotekę. Paulina jak zwykle wzbudzała duże zainteresowanie i znów byłem o nią zazdrosny. Przyczepił się do niej jakiś Marco, więc po powrocie do hotelu miałem o to pretensje. Postanowiłem bardziej jej pilnować i gdy po dwóch dniach zaproponowała wycieczkę do Rawenny, zgodziłem z nią pojechać.

W Rawennie Paulina zwiedzała zabytki, a ja relaksowałem się pod parasolem, rozkoszując się zimnym piwkiem.

Tak więc to był udany dzień. Gorzej jednak było w dni następne.

Nie wiem, jak to się stało, że po wyjściu z wody zasnąłem na plaży. Gdy się obudziłem, plecy miałem spieczone na raka.

Paulina smarowała mnie jakimiś kremami i poczułem się znacznie lepiej, ale i tak musiałem siedzieć w hotelu. Paulina natomiast wybywała na całe dnie. Widywaliśmy się tylko wieczorami. Znosiłem to cierpliwie, ale miarka się przebrała, gdy pewnego wieczora wróciła z grupą mężczyzn w jej wieku. Aż się we mnie krew zagotowała na ten widok.

- Kochanie, przyjechaliśmy tu razem, a ja siedzę całe dnie sam jak palec. No, a dzisiaj to już całkiem przesadziłaś!

- Graliśmy w siatkówkę - wyjaśniła.

- Nie cierpię, jak się obok ciebie kręcą inni faceci. Jestem o ciebie bardzo zazdrosny, wiesz przecież - odparłem.

- Wiem. Ale moim zdaniem powinno ci być miło, że twoja dziewczyna podoba się innym - broniła się.

- To niech cię podziwiają z daleka. Od jutra koniec z tymi twoimi wycieczkami!

Paulina już się nie upierała. Zresztą, do końca urlopu zostały nam tylko trzy dni. Spędziliśmy je tak, jak chciałem, na naszej hotelowej plaży.

Paulina dużo pływała, a kiedy wychodziła z wody, zabierała się za czytanie jakichś babskich romansów. Nie byłem z tego zbyt zadowolony, bo miałem zamiar przed powrotem omówić sprawę naszego wspólnego mieszkania. A ona wcale nie chciała poruszać tego tematu.

- Sam mówiłeś, że na urlopie ma się odpoczywać. Nie zawracajmy sobie tym głowy - zbyła mnie.

Droga powrotna upłynęła nam bardzo szybko. Jeszcze w Czechach zmorzył mnie sen. Obudziłem się dopiero wówczas, gdy Paulina zatrzymała auto pod swoim domem i zaczęła wypakowywać bagaże.

- No i skończył się nasz pierwszy urlop! - westchnąłem.

Paulina postawiła swoje rzeczy na chodniku i usiadła na siedzeniu samochodu.

- Nasz pierwszy urlop - i ostatni - powiedziała z naciskiem.

- Ostatni? Przecież było miło?

- Nie było. Ja i ty zupełnie do siebie nie pasujemy. Dobrze, że to wyszło teraz, a nie dopiero po ślubie. Aha, jeszcze to... - zdjęła z palca pierścionek.

Obracałem go w ręku i nie mogłem zrozumieć, o co jej właściwie poszło?

Z życia wzięte
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Reklama
Strona główna INTERIA.PL
Polecamy