Ten borowik to marzenie grzybiarzy. Wymaga jednak odpowiedniej obróbki – inaczej może zaszkodzić
Wygląda jak marzenie każdego grzybiarza: masywny kapelusz, żółtoczerwona gąbka, piękny trzon przypominający cegłę. Dla wielu miłośników zbierania grzybów to jeden z najpiękniejszych okazów w polskich lasach. Borowik ceglastopory ma wyjątkowy smak, zwartą strukturę i świetnie sprawdza się w kuchni. Ale uwaga — nieodpowiednio przygotowany może zaszkodzić.
Spis treści:
Borowik ceglastopory - nie mylić z goryczakiem
Zacznijmy od podstaw. Borowik ceglastopory (łac. Neoboletus luridiformis, dawniej Boletus erythropus) bywa mylony z goryczakiem żółciowym, który wygląda bardzo podobnie, ale jest niejadalny i psuje każde danie. Czym się różni? Goryczak ma bladoróżowe rurki pod kapeluszem i gorzki smak, który czuć już przy niewielkim kęsie. Borowik ceglastopory natomiast ma czerwonawe lub pomarańczowoczerwone rurki, które po uszkodzeniu szybko sinieją.
Tymczasem sinienie nie oznacza, że grzyb jest trujący. Przeciwnie - to naturalna cecha wielu borowików. Kolor zmienia się pod wpływem utleniania i nie ma związku z toksycznością.
Tylko po obróbce termicznej!
To, co rzeczywiście ma znaczenie, to sposób przygotowania. Surowy borowik ceglastopory może powodować dolegliwości żołądkowe: nudności, bóle brzucha, wymioty. Dlatego musi być zawsze dokładnie ugotowany, usmażony lub upieczony. To grzyb jadalny, ale tylko po obróbce cieplnej - minimum 15-20 minut smażenia lub gotowania pozwala bezpiecznie go spożywać. Niektóre przewodniki grzybiarskie przez lata traktowały ten gatunek z rezerwą właśnie ze względu na ryzyko spożycia na surowo.
Gdzie i kiedy go szukać?
Sezon na borowika ceglastoporego zaczyna się już w czerwcu, ale najlepsze zbiory przypadają na lipiec, sierpień i wrzesień. Grzyb rośnie przede wszystkim w lasach liściastych i mieszanych, szczególnie pod bukami, dębami i świerkami. Lubi gleby kwaśne i przewiewne miejsca - często spotyka się go na obrzeżach lasu, w pobliżu ścieżek lub polan.
Najlepiej rośnie po deszczu i przy stabilnych temperaturach. Charakterystyczny jest jego trzon - masywny, często pokryty czerwonymi drobinkami, które wyglądają jak siatka lub cętki. Kapelusz może mieć różne odcienie - od brązowego po ciemnooliwkowy. Miąższ po przecięciu szybko sinieje.
Jak go przyrządzać?
W kuchni borowik ceglastopory świetnie sprawdza się w sosach, zupach i zapiekankach. Ma zwartą strukturę, nie rozpada się podczas gotowania i dobrze chłonie aromaty. Można go również suszyć, ale przed użyciem zawsze należy go najpierw odpowiednio obrobić cieplnie - również po rozmrożeniu czy po namoczeniu suszu.
Nie jest to grzyb na szybkie "wrzucenie do jajecznicy" prosto z lasu. Jeśli jednak potraktujesz go z odpowiednim szacunkiem, odwdzięczy się intensywnym, leśnym smakiem i aromatem.
