Środowisko naturalne w wychowaniu
Dzieci nie rodzą się ze wstrętem do pająków czy strachem przed myszami, obrzydzeniem do błota. Te zachowania przejmują od rodziców, opiekunów, innych ludzi. Dziecko nie boi się wziąć glisty do rąk, jeśli ktoś nie wzbudzi w nim lęku bądź obrzydzenia.
Dzieci są gotowe na zajmowanie się roślinami i zwierzętami. Lubią widzieć efekty swojej pracy, karmić zwierzęta i je obserwować. Dostrzegają podobieństwa, że krowa i królik lubią jeść trawę, ale pies czy kot już nie.
Tak samo jest z roślinnością - sadzeniem, podlewaniem, pielęgnowaniem, zauważaniem pierwszych zmian.
Poznają przyrodę naturalnie, poprzez eksplorację otoczenia, wycieczki, spacery, kącik natury. Dzieci spędzają dużo czasu na dworze niezależnie od pogody. Opiekują się zwierzętami, sadzą rośliny, obserwują, jak rosną, zbierają plony.
Wynika to z ich ciekawości, potrzeby ruchu, działania, aktywności. Są zafascynowane tym, co je otacza, też tym czego nie znają. Jeśli w domu znajdują się zwierzęta, to czują się za nie odpowiedzialne, bo są przecież głodne, lubią się bawić czy przytulać.
Rozwijają wrażliwość, empatię, troskę i dbałość o żywe istoty. Gdy nie podlewają kwiatów to widzą, że one usychają.
Otoczenie, w jakim wychowuje się dziecko, jest bramą do świata - to oczywiste, że wie tyle, ile zobaczy, usłyszy, dotknie, spróbuje. Więc im bardziej różnorodne są jego doświadczenia, tym bogatsze jest jego wnętrze.
Przyroda jest w pełni wystarczalna, zaspokaja potrzeby ruchowe, zmysłowe, nawet emocjonalne.
Beata Wintoch
Autorka o sobie: Pasjonuje mnie holistyczny rozwój człowieka. Ciekawi mnie to, jak dziecko wrasta w strukturę świata i jak tym moderuje przez całe swoje życie. Moją życiową misją jest propagowanie filozofii Marii Montessori wśród rodziców oraz popularyzowanie pomocy rozwojowych jako alternatywy dla zabawek w domach. Zapraszam na mój blog www.nienietak.pl.
