Kołatanie serca

Zdrowe serce bije miarowo, z częstotliwością od 60 do 80 uderzeń na minutę. Podczas snu wolniej: od 40 do 60 uderzeń (ciekawostka: u sportowców tętno może wynosić poniżej 50 uderzeń na minutę). Wartości pulsu ponad 100 uderzeń na minutę określane są przez lekarzy jako tachykardia. Kołatanie serca, nazywane też palpitacjami, jest odbierane jako nieprzyjemne. Może być odczuwane w klatce piersiowej, ale także w gardle. Jeśli przyspieszoną akcję serca wywołuje wysiłek fizyczny, trema, strach, podniecenie lub zdenerwowanie, nie ma powodów do niepokoju. Gdy zaś bije nierówno, mocno i szybko bez uchwytnej przyczyny oraz gdy zdarza się to często, warto skonsultować się z lekarzem. Kołatanie nierzadko towarzyszy chorobom, które z sercem mają niewiele wspólnego, a wymagają specjalistycznego leczenia.

Przyczyną mogą być używki: kofeina, nikotyna, alkohol. Jeśli zatem odczuwamy palpitacje, należy zrezygnować z picia dużych ilości kawy i mocnej herbaty, wysokoprocentowych napojów, palenia papierosów i przebywania w zadymionych pomieszczeniach. Inne czynniki wywołujące przyspieszenie akcji i zaburzenia rytmu serca to dopalacze lub niektóre leki, np. beta2-mimetyki (stosowane w leczeniu astmy i POChP) oraz nitraty (używane w chorobie wieńcowej). Jeśli kołatanie pojawiło się po rozpoczęciu kuracji nowym specyfikiem, należy zgłosić to lekarzowi.

Warto obserwować, w jakich sytuacjach serce zmienia rytm. Notować każdy epizod: jak długo trwał, ile wynosiło tętno, jakie dolegliwości towarzyszyły palpitacji, np. ból w klatce piersiowej, brak tchu, zawroty lub ból głowy, nudności, osłabienie, bladość i zimny pot, uczucie wyczerpania. Zapisać skrupulatnie, w jakich okolicznościach wystąpiło kołatanie (np. przemęczenie, kłótnia, pośpiech, zmartwienie). Kojarzenie zaburzeń pracy serca z tymi czynnikami pomoże unikać tego, co wywołuje palpitacje. Jest też ważną pomocą dla lekarza stawiającego diagnozę.