Nie ma rzeczy niemożliwych

A wkrótce potem... Miałam  5 lat, gdy moja mama zaginęła.

- Kiedy wróci? - pytałam, ale nikt nie wiedział, gdzie jest.

W końcu z rzeki wyłowiono jej ciało. Stwierdzono samobójstwo. Szok poporodowy...

Długo nie mogłam zrozumieć, że już nigdy jej nie zobaczę.

Mnie i Kazika wychował tata. Próbował jeszcze ułożyć sobie życie z inną kobietą, ale już nigdy nie było tak jak z mamą.

W liceum biegałam i skakałam w dal. Na zawodach poznałam Wiesia (dziś 66 l.), piłkarza. Zaiskrzyło między nami. W 1977 r. wzięliśmy ślub.

Czas mijał, ale dzieci nie było...

- Może już jestem za stara? - płakałam.

Mąż uspokajał:

- Trzeba próbować. A Pan Bóg, tam na górze, zdecyduje.

Miałam 37 lat, gdy...

- Gratulacje. Udało się! - powiedział mi lekarz.

- O mój Boże - powiedział tylko Wiesiek. Był w szoku.

- Chłop jak dąb - chwaliły Pawełka położne. Ważył 3600 gramów! Mąż był zachwycony, a ja pękałam z dumy.

- Czy może być coś piękniejszego? - mówiliśmy oboje.

Synek rósł jak na drożdżach, w szkole świetnie się uczył.

- Będę lekarzem - zapowiadał. Przeszedł już nawet kurs ratownictwa medycznego.

- Boli mnie głowa i szyja - powiedział pewnego dnia w 2001 r.

- Grypa - stwierdził lekarz.

Ale zrobiła się noc, a on ciągle chodził po domu i jęczał.

- Mamo, nie mogę się wysikać. Kręci mi się w głowie...

W końcu zabrali go do Szpitala Wojewódzkiego w Rzeszowie na neurologię.

- Krwawienie w rdzeniu kręgowym - usłyszałam. - Paraliż dolnego odcinka kręgosłupa, idzie do głowy. Syn może umrzeć każdej chwili.

- Przecież był zdrowy! On ma 14 lat! - łzy płynęły mi strugami po twarzy.

Helikopterem przetransportowali go do Centrum Zdrowia Dziecka.

- Nie wiemy, co mu jest - powiedział mi warszawski doktor. - Daliśmy morfinę.

Przetrzymali go półtora miesiąca, po czym odesłali do szpitala powiatowego w Mielcu. Pawełek, słaby, bez życia, po prostu już tylko leżał.

- Już go skazali na śmierć? - mąż czuł wściekłość i ból.

- Ja się z tym nie pogodzę - odparłam.

Szukałam ratunku, gdzie tylko się dało. Dowiedziałam się o gazecie dla Polonii w Chicago. Napisałam do nich list, a oni go wydrukowali. Odezwała się do mnie pewna pielęgniarka. Zrobiła zbiórkę wśród rodaków. A potem... przyszło zaproszenie.

- Zapłacą nam za operację i leczenie w Stanach! - krzyknęłam, gdy przeczytałam list.

Poleciałam tam z synem. 7 listopada 2001 r. Paweł, z podejrzeniem guza na rdzeniu kręgowym, trafił do stół operacyjny w szpitalu w Nowym Jorku.

"Boże, oby przeżył..." - modliłam się, chodząc tam i z powrotem pod drzwiami sali. Operacja trwała aż pięć godzin!

- To była cysta - usłyszałam.

Lekarze tłumaczyli, że brzegiem rdzenia idą zdrowe komórki - to dobrze rokowało. Ale nie wiedzieli, co to za choroba. "Uszkodzenie rdzenia nieznanego pochodzenia" - stwierdzili.

Paweł spędził u nich półtora roku, ja spałam na fotelu obok łóżka. Każdy dzień był męką, ale i nadzieją. Syn z dnia na dzień wyglądał lepiej.

Aż przyszła straszna chwila.

- Nie możemy już kontynuować leczenia - usłyszałam.

Skończyły się pieniądze...

"Boże święty, co robić?" - byłam przerażona. Wyjeżdżać? Ale tu naprawdę go leczyli!

Znów zgłosił się do mnie dobry rodak, polski zakonnik:

- Możecie mieszkać w naszym domu spokojnej starości.

"Że też są tacy dobrzy ludzie!" -  popłakałam się ze szczęścia.

W Huntington k. Nowego Jorku byliśmy prawie 4 lata. Syn skończył tam liceum.

- To świetny uczeń - chwalili nauczyciele.

Co najważniejsze, Paweł przechodził też rehabilitację. Z radością dzwoniłam do męża:

- Są wspaniałe efekty!

Wróciliśmy do Polski  w październiku 2006 r.

- Synu, siedzisz na wózku!  - zawołał Wiesiek. Pamiętał przecież Pawła leżącego...

Wreszcie wszyscy byliśmy razem! Przez dwa lata mieszkaliśmy w Mielcu, aż ktoś mi powiedział, że w Krakowie są doskonali rehabilitanci.

-Musimy się tam przenieść - zdecydowaliśmy się z mężem.

Ale nie stać nas było na opiekę i na wynajęcie mieszkania. To w sumie 7,5 tys. zł miesięcznie. Sprzedaliśmy więc dom...

- Zobaczysz, mamo - pocieszał mnie Paweł. - Będziemy mieli kiedyś ładniejszy...

- Ty jesteś najważniejsze - odparłam. - Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby ciebie zabrakło...

I tak zamieszkaliśmy w Krakowie. Paweł zdrowieje. Rusza głową, lewą ręką do łokcia także. Jest bardzo inteligentny. Siedzi cały dzień przed komputerem i ma pojęcie o wszystkim.

- Mamo, Gurdon i Yamanaka dostali Nobla z biologii! - cieszył się 8 października 2012 r. - To oni badają komórki macierzyste.

- Dzięki nim kiedyś możesz wyzdrowieć - odparłam.

Naprawdę wierzę, że przy tym postępie nauki Paweł kiedyś stanie na nogi. I spełni swoje marzenia o studiach medycznych. Zrobię wszystko, by dać mu tę szansę. Mój syn to wie.

Krystyny Szkutnickiej wysłuchała Urszula Konopacka