Sport a rozwój emocjonalny dziecka

Sport, zwłaszcza ten uprawiany przez najmłodszych, bawiąc uczy i to nie tylko umiejętności przydatnych w konkretnej dyscyplinie.

Współzawodnictwo i empatia

Zabawa z rówieśnikami to doskonała lekcja socjalizacji, poznawania w praktyce zasad panujących w społeczeństwie i reguł, które nim rządzą. Na boisku lepiej niż w teorii dziecko nauczy się, jak współdziałać z kolegami, opracowywać strategie, wspólnie się bronić i rozgrywać wspólnie akcje, wygrywać, budować tę drużynę i relacje. Łzy i zwycięstwo małych sportowców to nie tylko przegrany lub wygrany mecz, ale także szkoła życia.

Sporty zespołowe, w których może uczestniczyć już kilkuletnie dziecko, wpływają na kontakty społeczne, uczą empatii oraz radzenia sobie z porażką. Taka zabawa stymuluje mózg, nie tylko poprzez stawianie wyzwań, poznawanie nowych dziedzin, ale także poprzez dostarczanie pozytywnych emocji płynących z zabawy.

Współzawodnictwo, pozytywna rywalizacja to cechy, które wykorzystujemy przez całe życie. Te dzieci, które mają rodzeństwo, ćwiczą te umiejętności w rodzinie, jedynacy muszą się ich nauczyć w grupie rówieśniczej. Dobrze jest uczyć się ich poprzez sport, łącząc przyjemne z pożytecznym.

Współczucie z przegranymi, radość z wygranymi to doskonała lekcja empatii. Sport uczy umiejętności radzenia sobie z porażkami nie tylko na boisku, ale też radzenia sobie z krytyką oraz dostosowywania się do innych, działania w grupie.

Pewność siebie

Współczesny świat stawia przed młodymi ludźmi wiele wyzwań, wielu z nich trudno czasami sprostać. Rośnie więc pokusa łatwego rozwiązania problemu, pójścia na skróty, skorzystania ze środków, które to ułatwią, np. używek. Ważne są więc pozytywne wzorce, budujące i wzmacniające pewność siebie. Wyniki osiągane w sporcie przekładają się na poczucie pewności siebie a także przekonanie, że życiowe cele są po to, żeby je osiągać, stawiać coraz wyżej poprzeczkę.

W każdej grupie rówieśniczej w naturalny sposób wyłania się lider, często jest nim osoba odnosząca sukcesy sportowe. Jednym z aspektów jest szacunek, jaki budzi u rówieśników osiągnięciami, poświęceniem w trenowaniu, innym zaś aspektem wypracowane przez zachowania sportowe umiejętności organizacyjne - dzieci uczą się przez naśladowanie dorosłych, np. trenerów. Ważnym doświadczeniem są także zgrupowania czy choćby łączenie zadań szkolnych z treningami, przezwyciężanie trudności, konsekwencja i dyscyplina.

Walka z negatywnymi emocjami

Zasady panujące na treningach, na boisku czy te wpajane przez trenerów sztuk walk stanowią pozytywne wzorce zachowań, zaspakajając młodym ludziom potrzebę przynależności do grupy. Tworzą pozytywny wzorzec relacji panującej w grupie i zasadę współdziałania fair play.

Ale sport to nie tylko medale i wygrane mecze, to także gorycz porażki, miejsce poza podium i stres, który nie zawsze jest mobilizujący. To uczucia, które towarzyszą nam przez całe życie, sport pozwala je "przetrenować" i nauczyć się nad nimi panować, nie załamywać, nie ulegać ich działaniu. Zamiast myśleć: "Znowu przegrałem, nie jestem dobrym sportowcem", warto nauczyć dziecko myślenia: "Dziś przegrałem, bo miałem gorszy dzień, to się zdarza nawet najlepszym. Następnym razem poprawię wynik".

Porażka może być motywacją do większego wysiłku, także do uświadomienia sobie, że jeden przegrany mecz to nie koniec świata i że będzie szansa na poprawę, rewanż. Sport jest doskonałą lekcją radzenia sobie ze stresem, rozpoznawania emocji i ich regulacji. Do zadań rodziców i trenerów należy przygotowanie dzieci na emocje, nie zawsze pozytywne i nauczenie radzenia sobie z nimi.

I choć nie każdy zostanie wybitnym zawodowym sportowcem, warto walczyć o swoje marzenia i trenować, bo w ten sposób gromadzimy kapitał na całe nasze dorosłe życie. Kto wie, być może niektórych, tych najbardziej utalentowanych i wytrwałych,  doprowadzą one aż na olimpijski szczyt...

Dlatego warto wspierać marzenia dzieci o sportowych sukcesach i włączyć się do trwającej obecnie akcji na rzecz Polskich Nadziei Olimpijskich. Dowiedz się więcej o akcji