Nastoletnie kłamczuchy

Naukowcy, lekarze, pediatrzy, psychologowie wszyscy pospołu uznają, że nastolatkowie przeżywają ogromne życiowe przemiany. Fizyczne, psychiczne, emocjonalne. Stąd niejednokrotnie ich kłamstwo jest reakcją na poczucie niepewności, bezbronności, lęku wobec tego, jak na ich przemiany zareagują dorośli czy rówieśnicy.

Bywa i tak, że dzieci traktują rodziców jak przeciwników, wrogów, przed którymi muszą ukrywać swoje sprawy.

Dzieci najczęściej kłamią by uniknąć kary czy zakłopotania, mogą też starać się chronić swych przyjaciół. Większość jednak nie chce kłamać. Co z tego, skoro niekiedy nie znajdują w sobie dość sił i umiejętności, by odmówić rodzicom udziału w najskrytszych sekretach, sprawach, do których nawet niewielu rówieśników ma dostęp.

Często rodzice odbierają te pierwsze niezdarne młodzieńcze próby samostanowienia o sobie jako próbę zwiedzenia, skłamania.

Któż z nas nie zadawał swym wychodzącym z domu pociechom pytania: - Dokąd idziesz dzisiaj? Gdzie będziesz? I co, jeśli nagabywany naprawdę nie wie, co będzie robił? Przypomnijmy sobie, jakich wymówek używamy gdy np. spóźniamy się do pracy. Trochę fantazji, konfabulacji i wytłumaczenie gotowe!

Bywają sytuacje, w których dzieci się "zachęca" do powiedzenia nieprawdy lub nie powiedzenia prawdy (to nie jedno i to samo!), np. ciekawość tego, jak było na prywatce - Kto przyniósł alkohol na imprezę? - lub w szkole - Kto oszukiwał na teście? Mało który nastolatek chce wydać i wyda wtedy swego kolegę.

Ale skoro nie raz musimy wycofać się z różnych sfer życia naszych pociech, to w innych przypadkach trzeba dać jasno do zrozumienia, że z ingerencji w inne sfery nie zrezygnuje się w żadnym wypadku. Stwierdzeniu "muszę wiedzieć, gdzie i z kim jesteś oraz co robisz" towarzyszyć powinno wytłumaczenie, że czujesz się wtedy uspokojony i dzięki temu wzrasta twe zaufanie do dziecka i przyzwolenie na dokonywanie przez niego wyborów i decyzji.

Najlepszą jednak metodą nauki zwierzania się jest... własny przykład.