Człowiek jest tylko bażantem na tym świecie

Ciemne powietrze połknęło mączny pył, muchy, worki.Nocny stróż siedzi na ławce koło młyna. Śpi. Ma otwarte usta. Spod ławki świecą oczy psa. Windisch niesie worek na rękach i kolanach. Opiera go o ścianę młyna. Pies spogląda i ziewa. Jego białe zęby to ugryzienie.Klucz przekręca się w drzwiach młyna. Zamek zgrzyta pod palcami Windischa. Windisch liczy.Windisch słyszy uderzenia w skroniach i myśli: "Moja głowa jest zegarem". Chowa klucze do kieszeni. Pies szczeka. "Będę go nakręcał tak długo, aż pęknie sprężyna" - mówi Windisch głośno. Nocny stróż opuszcza kapelusz na czoło. Otwiera oczy i ziewa. "Żołnierz na warcie"- mówi.Windisch idzie w stronę stawu przy młynie. Na brzegu widać stóg siana. W odbiciu na tafli stawu jest ciemną plamą. Plama zanurza się w toń jak lejek. Windisch wyciąga rower ze stogu."W sianie jest szczur" - mówi nocny stróż. Windisch zbiera źdźbła z siodełka. Wrzuca je do wody. "Widziałem go" - mówi - "wskoczył do stawu". Źdźbła pływają jak włosy. Wpadają w wiry i kręcą się w kółko. Ciemny lejek płynie. Windisch śledzi ruchome odbicie.Nocny stróż kopie psa w brzuch. Pies skowyczy. Windisch patrzy w lejek i słyszy skowyt pod wodą. "Noce są długie" - mówi nocny stróż. Windisch cofa się o krok.Odchodzi od stawu. Widzi odwrócony od brzegu, stojącynieruchomo stóg. Stóg jest spokojny. Jakby nie miał nic wspólnego z lejkiem. Jest jasny. Jaśniejszy niż noc.Gazeta szeleści. Nocny stróż mówi: - "Ssie mnie w żołądku". Rozpakowuje słoninę i chleb. W ręce lśni nóż. Stróż żuje. Skrobie ostrzem noża po przegubie. Windisch pcha rower. Patrzy w księżyc. Nocny stróż, przeżuwając, mówi cicho: - "Człowiek jest tylko bażantem na tym świecie". Windisch podnosi worek i kładzie go na rowerze. "Człowiek jest silny" - mówi -"silniejszy niż bydlę". Gazeta ma latający róg. Wiatr szarpie nim jak ręka. Nocny stróż kładzie nóż na ławce. "Trochę się zdrzemnąłem" - mówi. Windisch stoi pochylony nad rowerem. Podnosi głowę. "A ja cię zbudziłem" - mówi. "Nie ty" - mówi nocny stróż - "moja żona mnie zbudziła". Strzepuje okruchy z ubrania. "Wiedziałem" - mówi - "że nie będę mógł spać. Księżyc jest wielki. Śniła mi się sucha żaba. Byłem śmiertelnie zmęczony. I nie mogłem pójść spać. W łóżku leżała ropucha. Rozmawiałem z żoną. Ropucha patrzyła oczami mojej żony. Miała warkocz mojej żony. Miała na sobie jej koszulę nocną, podwiniętą aż na brzuch. Powiedziałem: Przykryj się, masz zwiędłe uda. Powiedziałem tak do mojej żony. Ropucha naciągnęła sobie koszulę nocną na nogi. Usiadłem na krześle przy łóżku. Ropucha uśmiechnęła się ustami mojej żony. Krzesło skrzypi, powiedziała. Krzesło nie skrzypiało. Ropucha zarzuciła sobie na plecy warkocz mojej żony. Ropucha podniosła głowę i krzyknęła: Jesteś pijany, zaraz spadniesz z krzesła".Na księżycu widać czerwoną plamę chmury. Windisch opiera się o ścianę młyna. "Głupi jest człowiek" - mówi nocny stróż - "i zawsze gotowy wybaczać". Pies zjada skórę od słoniny. "Wszystko jej wybaczyłem" - mówi nocny stróż. - "Wybaczyłem jej piekarza. Kurację w mieście jej wybaczyłem". Muska palcem ostrze noża: - "Cała wieś się ze mnie śmiała". Windisch wzdycha. "Nie mogłem patrzeć jej w oczy" - mówi nocny stróż. - "Tylko tego jednego, że tak szybko umarła, jakby nie miała nikogo na świecie, tego jej nie wybaczyłem"."Bóg jeden wie" - mówi Windisch - "po co one są, kobiety". Nocny stróż wzrusza ramionami: - "Nie dla nas" - mówi. - "Nie dla mnie, nie dla ciebie. Nie wiem dla kogo". Nocny stróż głaszcze psa."A córki" - mówi Windisch - "mój Boże, one też będą kobietami". Na rower pada cień i cień pada na trawę. "Moja córka" - mówi Windisch, ważąc słowa w głowie - "moja Amalie też nie jest już dziewicą". Nocny stróż patrzy w czerwoną plamę chmury. "Moja córka ma łydki jak arbuzy" - mówi Windisch. - "Ja też nie mogę patrzeć jej w oczy. Ma w oczach cień". Pies przekręca głowę. "Oczy kłamią" - mówi nocny stróż - "łydki nie kłamią". Rozstawia buty. "Przypatrz się swojej córce, jak chodzi" - mówi. - "Jeżeli idąc, stawia czubki butów na zewnątrz, już po wszystkim".Nocny stróż mnie kapelusz w rękach. Pies leży i patrzy. Windisch milczy. "Jest rosa. Mąka zawilgotnieje" - mówi nocny stróż - "sołtys będzie zły". Nad stawem przelatuje ptak. Powoli i prosto jak po sznurku. Tuż nad wodą. Jakby była to ziemia. Windisch spogląda za nim. "Jak kot" - mówi. "Sowa" - mówi nocny stróż. Kładzie dłoń na ustach. - "U starej Kronerod trzech nocy pali się światło". Windisch pcha rower. "Nie może umrzeć" - mówi - "sowa nie chce usiąść na żadnym dachu".Windisch idzie przez trawy i spogląda na księżyc. "Mówię ci, Windisch" - woła stróż nocny - "kobiety kłamią". Człowiek jest tylko bażantem na tym świecieHerta MüllerWydawnictwo Czarne

Najnowsze