Matka zniszczyła mi życie

W domu mam codziennie bójki, kłótnie i awantury. Urządza je moja matka. Żaden mężczyzna nie wytrzymałby życia wśród ciągłych wyzwisk. Moja matka nazywa mężczyzn pasożytami, frajerami i alfonsami, ponieważ ich nienawidzi.

Matka jest po podstawówce, a ja mam średnie wykształcenie, którego zdobycie było okupione bójkami, wyzwiskami, awanturami. Matka zniszczyła mi życie. Nie wiem czy powinnam umrzeć, czy lepiej żeby ona umarła. Modlę się o śmierć - moją albo matki. Co robić? Pomóżcie!

Odpowiedź psychologa:

Poruszyłaś bardzo istotne problemy, sprawy nad którymi warto popracować.

Piszesz o trudnej relacji z matką, która stała się dla Ciebie źródłem silnego stresu, bólu i złości. Piszesz też o swojej samotności i pragnieniach związanych z założeniem rodziny. Mam wrażenie, że brakuje Ci nadziei, na to, że możesz być jeszcze szczęśliwa, że możesz zrealizować swoje plany i potrzeby. Tylko bowiem w śmierci (matki lub własnej) upatrujesz rozwiązania swoich problemów. Taka postawa jest charakterystyczna dla depresji, choroby na jaką chorujesz. Sprawia, że nie widzisz innych rozwiązań, choć przecież są one możliwe. Same leki nie rozwiążą Twojego problemu, warto abyś popracowała nad nim na psychoterapii. Dzięki niej masz szansę w inny sposób zobaczyć świat i swoje możliwości aby zmienić trudną sytuację, w jakiej się znajdujesz. Trudno na podstawie tak krótkiego opisu wnioskować i radzić, ale warto sprawdzić (diagnostyka psychologiczna), czy nie stałaś się ofiarą przemocy psychicznej/emocjonalnej (a może także fizycznej). Jeśli tak jest, to pierwszym zaleceniem w takim przypadku jest oderwanie się od środowiska związanego z przemocą - czyli w Twoim przypadku byłoby to działanie zmierzające do zamieszkania bez matki, ograniczenia z nią kontaktów. Dopiero dalsza część pracy może się wiązać z problemem samotności, założenia rodziny i planowaniem ciąży...

Małgorzata Zwolak - Kamińska - psycholog pracująca w warszawskiej Poradni Zdrowia Psychicznego