Pechowa suknia ślubna

- Chciałabym mieć ślub w starym stylu - zaczęłam snuć kiedyś marzenia przy niedzielnym obiedzie.
- Suknię, którą miały na sobie moja mama i babcia - nieco pożółkłą i niemodną, ale za to z cudowną przeszłością... - Przecież wiesz córeczko, że ja brałam ślub w garsonce, a suknia babci spłonęła w czasie wojny, tak jak i cały dom - uśmiechnęła się smutno moja mama.

- W takim razie pójdę do wypożyczalni - zadecydowałam. W tym momencie ożywił się jednak mój narzeczony:

- Wiesz, u mojej ciotki na strychu są dwie skrzynie pełne ciuchów sprzed wojny. Widziałem tam też ślubną suknię z koronkowym welonem. Nawet nie wiem, do kogo należała. Pojadę do niej w tygodniu, może jeszcze leży w kufrze? Nie słyszałem, by ciotka sprzedała te rzeczy, czy też oddała je komuś z rodziny. W środę po pracy Jacek odwiedził ciotkę, by wręczyć jej zaproszenie na ślub, i wrócił do domu z suknią.

Aż odebrało mi mowę, gdy ją przymierzyłam! Bardzo prosta i... lekko pożółkła - tak, jak sobie wymarzyłam. I do tego welon, który przykrywał włosy. Spływał jak leciutka mgła aż do stóp. Tak, to była suknia, jakiej zawsze pragnęłam. Z radości rzuciłam się Jackowi na szyję. - Dziękuję - wyszeptałam i ucałowałam go. Wiedziałam, że teraz mój ślub będzie naprawdę niezwykły. Żadna z moich kuzynek ani koleżanek nie miała takiej sukni! Na pewno nawet nigdy nie widziały podobnej!

- Wyobraź sobie, że ciotka nie chciała mi jej dać - powiedział Jacek, gdy oddawałam suknię do prania, bo przykurzyła się przez te długie lata na strychu.
-Jak to nie chciała? - zdziwiłam się.

- Przecież twoja ciotka raczej nie będzie wychodzić za mąż... 

- Nie chciała mi wyjaśnić. Prosiła tylko, żebym nie brał sukni, bo to się źle skończy.
- Źle skończy? - uśmiechnęłam się pod nosem. 

- Właściwie sam nie wiem, o co jej chodziło - wzruszył ramionami.
- Może obawia się, że w kufrze zalęgły się mole i suknia jest pogryziona? Roześmialiśmy się tylko i zapomnieliśmy o całej sprawie. Jednak tydzień później ciotka Jacka zadzwoniła do mnie do pracy i poprosiła o spotkanie.

Nie miałam pojęcia, skąd wzięła mój numer. Nigdy wcześniej się przecież nie widziałyśmy, miałam poznać ją dopiero na ślubie. 

- Prawdę mówiąc, nie bardzo mam teraz czas - zaczęłam, ale  ona nie chciała mnie wysłuchać. 

- To sprawa życia lub śmierci! - oświadczyła energicznie. Nie pozostało mi nic innego, jak przyjąć jej zaproszenie na kawę.

- Wolałabym, żeby nie było przy tym Jacka - powiedziała.

- Dlatego przyjdź do mnie złotko do domu. Czekam dziś wieczorem! Przystałam na ten warunek. Krewna Jacka już w progu domu przestrzegła mnie: - Nie zakładaj tej sukni, moje dziecko! To sprowadzi na ciebie nieszczęście Albo na Jacka. Właściwie jestem prawie pewna, że chodzi raczej o niego. To zawsze dotyka mężczyzn, więc na pewno i tym razem... - wyszeptała.

Miałam wrażenie, że kobieta zwariowała, ale z uprzejmości słuchałam jej dalej. - W tej sukni brała ślub moja babcia - opowiadała. - Dziadek umarł dwa miesiące później, podobno na anginę. Ale przeziębione gardło nawet w tamtych czasach rzadko bywało śmiertelne. Potem ja sama byłam w niej na swoim weselu.

Nie doczekałam jednak nawet nocy poślubnej. Wychodząc z kościoła, mój mąż chciał wziąć mnie na ręce. W tym momencie tak nieszczęśliwie stanął na schodach, że spadł i skręcił sobie kark. Potem ubrała ją do ślubu moja młodsza siostra. Oczekiwała już narodzin dziecka, gdy jej mąż nagle utonął w rzece, łowiąc ryby.

Nikt nie wie, jak to się mogło stać. Był świetnym pływakiem! Czy mam opowiadać dalej? - Nie, nie trzeba... Wiem już, co powinnam zrobić - odparłam. Następnego dnia poszłam do wypożyczalni. Choć to wszystko brzmiało nieprawdopodobnie, nie chciałam ryzykować. Zamierzałam przeżyć z Jackiem jeszcze wiele szczęśliwych lat.

Wytłumaczyłam mu, że ciotka miała rację, bo suknię nadgryzły mole. Kreacja z salonu nie była tak oryginalna jak ta ze strychu, ale spełniła swoje zadanie: przyniosła mi szczęście. Jesteśmy już z Jackiem pięć lat po ślubie, mamy dwójkę wspaniałych dzieci. A suknia ze strychu?

Miałam ją spalić, ale w przedślubnej gorączce zupełnie o tym zapomniałam. Nie opowiedziałam też Jackowi o spotkaniu z jego ciotką. Do dziś nie mogę sobie tego darować. Rok temu wyjechałam na dwutygodniowe szkolenie do Poznania. Jacek został sam z dziećmi. Pewnego dnia odwiedziła go nasza młodziutka sąsiadka.

Przyszła z zaproszeniem na ślub, żaliła się, że nie ma jeszcze sukni, butów, że tyle pieniędzy to kosztuje... Mój mąż, niewiele myśląc, otworzył pawlacz, gdzie od lat leżała stara suknia, i pokazał ją dziewczynie. Podobno leżała na niej jak ulał. Gdy wróciłam z Poznania, było już po wszystkim.

Nasza sąsiadka wyszła za mąż, a trzy dni później jej mąż zginął w wypadku samochodowym. Tym razem nie wahałam się ani chwili - nie bacząc na żałobę dziewczyny, poszłam do jej mieszkania, zabrałam suknię, pocięłam ją na kawałki i spaliłam. Żałuję tylko, że zrobiłam to tak późno...

Autor: Emilia Leker