Imiennik: Dafne

Pochodzenia greckiego. W mit. gr. symbol dziewictwa i niedostępnej miłości. OBCE FORMY: Dafne (ogólnie przyj. forma), Daphne (ang., niem.), Daphné (fr.), Dafne (hiszp., wł.), Dafnija (ros.), Dafné (czes.), Dafnija, Dafina (połud.-słow.). Forma męska: Dafnis.
MITOLOGIA:
Dafne, w mit. gr. nimfa, ulubienica Artemidy. Ścigana przez zakochanego w niej Apollina, błagała bogów o ratunek. Zeus zamienił ją w drzewo laurowe, odtąd ulubione drzewo Apollina.
ZNANE POSTACIE:
Daphne Du Maurier, pisarka ang. (13 V 1907–19 IV 1989).
BOHATEROWIE SZTUKI:
Dafne opisana w Metamorfozach Owidiusza. Dafnis drzewem bobkowym S. Twardowskiego. Dafne, opera J. Periego, wł. kompozytora, twórcy pierwszej opery; również główna postać w operach G. Händela i R. Straussa.
W POEZJI:
Twojego Dafnis brzego stojąc podle,Cudnej się we szkle przygląda urodzie:I w moim sercu, jako w czystym źródleCały się ujrzy, lecz trwalej niż w wodzie.Adam Naruszewicz, „Do poety starego”Dafne, kochana Dafne! Gdyś mię ongi swemi,Przyjacielem nazwała, usty łagodnemi:Już mi się wszystko zdaje, że swe kołowrotyŻywszym światłem ozłocił dawca godzin złoty (...)Adam Naruszewicz, „Dafne”