Imiennik: Kajetan

Pochodzenia łacińskiego, od słowa Caietanus (pochodzący z miasta Kajety, położonego na północ od Neapolu). W Polsce imię to pojawia się dopiero w XVIII wieku, wraz z działalnością zakonu teatynów, którego założycielem był św. Kajetan. ZDROBNIENIA: Kaj, Kajetanek, Kajetanuś, Kajtek, Kajtuś, Tanek, Tanuś. OBCE FORMY: Caietanus (łac.), Cajetan (ang.), Kajetan, Cajetan (niem.), Gaétan (fr.), Cajetano, Cayetano (hiszp.), Gaetano (wł.), Kaetan (ros.), Kajetán (czes., słow.), Kajetan, Kajtan, Gajtan (połud.-słow.), Kajetonas (litew.).
NAZWISKA:
Kajetan, Kajetanczyk, Kajetanek, Kajetaniak, Kajetanowicz, Kajetański, Kajetowski, Kajdański, Kajtanoswski, Kajtak, Kajtarek, Kajtasz, Kajtkowski, Kajtoch, Kajtowski, Kayta, Tański.
PATRON:
Św. Kajetan, Żył w latach 1480–1547. Pracował jako protonotariusz papieski, a potem pełnił funkcję proboszcza. Założyciel zakonu teatynów — Zgromadzenia Kleryków Regularnych. Patron bankowców. (Wspomnienie 7 sierpnia).
ZNANE POSTACIE:
Kajetan Ignacy Sołtyk, pol. ksiądz i działacz polit. (przed 2 VIII 1715–30 VII 1788). Tomasz Kajetan Węgierski, poeta pol. (1756–1787). Kajetan Koźmian, poeta pol. (31 XII 1771–7 III 1856). Gaetano Donizetti, kompozytor wł. (29 XI 1797–8 IV 1848). Józef Kajetan Janowski, pol. działacz polit., architekt (17 III 1832–24 VI 1914). Kajetan Morawski-Dzierżykraj, pol. polityk i dyplomata (19 IV 1892–2 XI 1972).
BOHATEROWIE SZTUKI:
Kaj z baśni Królowa śniegu H.Ch. Andersena (1835–72).
W POEZJI:
Czar słowa jak dźwięk cymbałków niosący myśl prosto w górę; szlachetny kolor złocenia w drogocenną wpojony skórę.Ołtarz renesansowy w kościele wczesnego baroku,i niewyraźna postać modląca się pod sklepieniem z obłoku.Kazimiera Iłłakowiczówna, „Kajetan”pastyrze bekayąna skrzypeczkach grayąa Kajtek na drumlia tu burek skumliTytus Czyżewski, „Pastorałki”
PRZYSLOWIA:
Święty Kajetanie, strzeż od deszczu sprzątanie (zboża z pól).