Jak uszczypnie będzie znak

Paradoksalnie powieść Anny Mazurkiewicz, choć dotyka tematów takich jak choroba i śmierć, jest historią odkrywania smaku i ceny życia. Atakujący znienacka nowotwór powoduje przemianę głównej bohaterki i narratorki z wypalonej życiem kobiety w wieku średnim w osobę doceniającą wartość każdej podarowanej przez los chwili.

Kolejne etapy, przez które przechodzi Maryna - odkrycie guza, przerażenie, apatia, operacja amputacji piersi, ulga po diagnozie, że choroba została pokonana, nawrót nowotworu i podjęcie walki z pełną świadomością, że rak może w każdej chwili odebrać możliwość smakowania świata - punktowane są autobiograficznymi opowieściami słynnych kobiet, które żyły na przełomie XIX i XX wieku. Każda z nich umarła, bo przecież śmierć jest nieodłącznym elementem życia, ale jednocześnie wszystkie nadal istnieją w naszej zbiorowej świadomości. Nie przedstawiają się imionami i nazwiskami bądź pseudonimami, pod którymi są najbardziej znane. Wymieniają jedynie fakty ze swoich biografii, ale czytelnik i tak nie ma problemu z rozpoznaniem każdej z nich (w przypadku wątpliwości można skorzystać z rozwiązania zamieszczonego na końcu książki), ponieważ wykorzystały dany sobie czas niezwykle intensywnie i w pełni.

W tle najważniejszego wątku - choroby nowotworowej Maryny - rozgrywają się wydarzenia charakterystyczne dla polskiej rzeczywistości: nieudolne prowadzenie firmy przejętej przez polonusa z Francji, problemy rodzinne głównej bohaterki i jej przyjaciółek oraz znajomych, szara codzienność naszej służby zdrowia i konieczność korzystania przez chorego z prywatnych znajomości oraz prywanych badań podczas leczenia i rekonwalescencji. Drugi i trzeci plan sprawiają, że książka Anny Mazurkiewicz jest napisaną z nerwem współczesną powieścią obyczajową wyposażoną w panoramę polskich realiów początku XXI wieku, która została nakreślona z reporterską przenikliwością.

Historia opowiedziana przez autorkę nie jest pozbawiona tezy - z rakiem można i warto walczyć, a życie osoby dotkniętej chorobą nowotworową może być życiem pełnym i spełnionym, zaś perspektywa ciągłego zagrożenia może pobudzać do działania zamiast wpędzać w apatię. Jednak dzięki zgrabnej formie, wartko poprowadzonej, chwilami niemal sensacyjnej akcji i dowcipnie napisanym autobiografiom słynnych kobiet, nie ma w propozycji Anny Mazurkiewicz taniej dydaktyki i łopatologii, nie brakuje natomiast poczucia humoru. Wsparte osobistymi doświadczeniami autorki przeżycia głównej bohaterki są wiarygodne, a jej walka z chorobą może zachęcać osoby dotknięte lub zagrożone nowotworem do podjęcia własnej batalii z rakiem, poczynając od regularnych, profilaktycznych badań.

Anna Mazurkiewicz - dziennikarka, autorka słuchowisk i licznych publikacji. Przez wiele lat związana z "Filipinką", w której przeszła wszystkie stopnie dziennikarskiej kariery, poczynając od stażystki, na funkcji redaktor naczelnej kończąc. Od 9 lat jest dyrektorem Wyższej Szkoły Komunikowania i Mediów Społecznych im. Jerzego Giedrojcia w Warszawie.

Opublikowała ponad 1000 artykułów. Zdobyła pierwszą nagrodę Polskiego Radia za słuchowisko dla dzieci "Zegarek taty". Była również autorką konkursów literackich Radia Zet: "Sto twarzy Krystyny Jandy", "Hanka Bielicka - śladami Stasia i Nel" oraz "Bogusław Linda prezentuje". Jest współautorką książek "Na cztery pory roku" (1993) i "Listy nad oceanem" (1995) oraz autorką powieści "Jak uszczypnie będzie znak" (2003, Wydawnictwo Autorskie 2007) i "To tylko facet" (Wydawnictwo Autorskie, 2005).

"Jak uszczypnie będzie znak", Anna Mazurkiewicz. Wydawnictwo Autorskie. Premiera: marzec 2007.