Pójdźmy na sesję
Marta szukała miłości w ramionach silnych, opiekuńczych mężczyzn i pomimo iż było jej z nimi dobrze, zdradzała ich. Oni mieli pełnić w jej życiu rolę ojca, którego nie miała, a ona wchodziła w rolę poszukującej wrażeń rozkapryszonej dziewczynki.
Pamięta odejście taty, to było jak trzęsienie ziemi. Ktoś, kto miał zapewniać poczucie bezpieczeństwa, zniknął. I nie chodziło tu tylko o bezpieczeństwo fizyczne i finansowe, ale przede wszystkim psychiczne.
Swoją postawę tłumaczy przekleństwem braku miłości i akceptacji. Opowiada o rozstroju nerwowym, który komplikował zdolności poznawcze i koncentrację uwagi oraz spokój wewnętrzny.
Gosia, atrakcyjna trzydziestopięciolatka, straciła w związku, który trwał dziesięć lat, swoją niezależność. Podporządkowała się mężczyźnie, który odbierał jej każdego dnia prawo decydowania o sobie, godność, w końcu całkowicie ją od siebie uzależniając. Czuła się jak szara myszka. Była niedowartościowana. Szukała podziwu i zainteresowania ze strony męża. Wydawało je się, że już nie jest kochana.
Dorota, wykształcona, drobna czterdziestolatka, upokarzana, poniżana i manipulowana, najczęściej poczuciem winy. Słyszała wciąż, że jest do niczego, że jest fatalną żoną i matką. W końcu zaczęła w to wierzyć. Tkwiła w toksycznym związku i nie potrafiła powiedzieć "dość", nie umiała postawić granic. To wszystko trwało latami. Granica była przesuwana powoli.
Marta, Gosia i Dorota straciły poczucie wartości i pewności siebie, ale także zatraciły poczucie swoich potrzeb i siłą rzeczy one same i ich wartość przestały mieć znaczenie. Ale nie tylko kobiety doświadczone przez los cierpią na kompleks niższości. Wiele kobiet potrzebuje stałych zapewnień i potwierdzeń swojej atrakcyjności z zewnątrz - od partnera, rodziny, znajomych czy obcych osób.
Może to wynikać z osobistych doświadczeń, wychowania czy określonej osobowości. Wiele z nich mogło rzadko słyszeć w dzieciństwie, że są piękne, a może były uczone nadmiernej skromności i niewybijania się ponad innych? Obecnie, nawet mimo wielokrotnych pozytywnych sygnałów z otoczenia i tak nie potrafią powiedzieć o sobie: "Jestem piękna".
Większość kobiet przyglądając się innym kobietom, z łatwością dostrzega nieskazitelne włosy, cerę, dłonie, figurę, i inne cechy godne pozazdroszczenia. Podczas, gdy spoglądając w lustro, wykazuje "ślepotę na piękno", zauważając wyłącznie własne niedoskonałości i elementy, które chętnie by zmieniły. Poczucie bycia urodziwą wypływa z głębokich przekonań o sobie i swojej wartości.
Prawdziwe piękno nie musi wiązać się z nieskazitelną cerą i idealną sylwetką. Oczywiście wygląd zewnętrzny ma znaczenie, ale bądźmy świadome, że nie ma jednego ani nawet kilku określonych, konkretnych, ostatecznych ideałów. Piękno jest różnorodne i tkwi w różnorodności.
Gdyby wszystkie kobiety wyglądały dokładnie tak samo, czy uważane by były za śliczne? Należy pamiętać słowa Angeliny Jolie: "Kiedy czujemy się silne i piękne w środku, to widać to na zewnątrz".
Jak w takim razie Marta, Gosia, Dorota i wiele innych kobiet ma spojrzeć na siebie z podziwem i miłością, w jaki sposób dostrzec swój potencjał, swoje marzenia i zrozumieć, że nie trzeba robić pewnych rzeczy wbrew sobie tylko dlatego, że tak wypada?
Jeśli osoba ma bardzo niskie poczucie wartości lub silnie zakorzenione medialne stereotypy atrakcyjności może mieć trudność z samodzielnym odnalezieniem swojego piękna. Jednym ze sposobów odnalezienia siebie jest pójście na sesję fotograficzną. Jak mówi wiele kobiet uczestniczących w takiej "terapii", ich brak wiary został pokonany przez pragnienie zmiany i chęć zrobienia czegoś dla siebie.
Decyzja o wzięciu udziału w sesji była pierwszym krokiem, pierwszym momentem, w którym zaczęły myśleć o sobie, a nie o innych, kiedy problemy, obowiązki, powinności zeszły na dalszy plan i zaczęły się liczyć tylko one. To był przełom w odkrywaniu swojego nowego "ja".
Dzięki sesjom fotograficznym kobiety często odkrywają siebie, swoje ciało i wewnętrzny urok, przez co wzmacniają poczucie własnej wartości i pewność siebie, budując bardziej pozytywny obraz swojej osoby, stają się bardziej świadome swojej kobiecości, niezależności, dostrzegają swój potencjał, zaczynają kochać siebie i stają się szczęśliwe. Nie mówiąc o tym, że zdjęcia dają im możliwość zachowania ulotności chwili i urody. Czas kwarantanny wpływa na obniżenie poczucia wartości wielu kobiet.
Napięcie, stres, zmęczenie, przytłoczenie, brak możliwości wyjścia do fryzjera i kosmetyczki, to wszystko może wpłynąć na to, że po powrocie do "normalności", na którą tak bardzo czekamy, życie wielu z nas nie będzie przepiękne, gdyż nasze poczucie wartości znacznie spadnie.
A może już dzisiaj warto zainwestować w zakup vouchera na sesję, który dla nas będzie stanowił bonus na start, a już dziś zapewni utrzymanie miejsca pracy fotografom, którzy mają często na utrzymaniu rodziny. A przecież warto być wzajemnie odpowiedzialnym za to, by nikomu z nas nie zabrakło chleba.
Czyńmy dobro, a dobro powróci do nas.
