Światło księżyca

Księżyc sam nie wytwarza światła, w co trudno uwierzyć, patrząc na jasność księżyca na niebie w czasie pełni, ale to, co widzimy, jest odbiciem Słońca od powierzchni Księżyca.

W czasie nowiu, gdy na niebie nie widać Księżyca, Słońce, Księżyc i Ziemia położone są w jednej linii, a Księżyc znajduje się w środku. W tym położeniu Słońce oświetla tę stronę Księżyca, której nie widzimy. Podczas pełni Księżyc i Słońce znajdują się po przeciwnych stronach Ziemi, a wówczas światło Słońca całkowicie oświetla tę stronę Księżyca, którą widzimy. Księżyc na niebie jest wtedy jasny i piękny.

To właśnie odbicie Słońca na powierzchni Księżyca sprawia, że wydaje się on co noc zmieniać kształt, choć naprawdę jest zawsze tak samo okrągły. Położenie Księżyca względem Ziemi i Słońca powoduje, iż co noc widzimy inny jego fragment oświetlony w trakcie każdego okrążenia Ziemi trwającego jeden miesiąc. To są właśnie znane nam fazy Księżyca.

Zapewne wiecie, że cykl Księżyca trwa od 27 do 29,5 dni. Oto dlaczego.

Pokonanie całej orbity wokół Ziemi zabiera Księżycowi 27 dni, 7 godzin i 43 minuty, co zaokrąglimy do 27,3 dnia. Jest to tak zwany miesiąc gwiazdowy lub miesiąc syderyczny.

Natomiast mówiąc o miesiącu lunarnym, odnosimy się do czasu, jaki upływa od nowiu do kolejnego nowiu. Wynosi on przeciętnie 29 dni, 12 godzin i 44 minuty, ale może się różnić do 6 godzin w każdą stronę, więc przyjmujemy 29,5 dnia. Jest to tak zwany miesiąc synodyczny, a to, że jest nieco dłuższy od miesiąca gwiazdowego, wynika z obliczania go na podstawie pozycji Księżyca względem Słońca. Pamiętajmy, że nów ma miejsce, gdy Słońce, Księżyc i Ziemia ustawione są w linii prostej, a Księżyc znajduje się między Ziemią a Słońcem. Podczas gdy Księżyc krąży wokół Ziemi, Ziemia krąży wokół Słońca, toteż Księżyc w każdym miesiącu musi przebyć 360o i dalsze 30o, aby dogonić Ziemię i ustawić się w jednej linii z Ziemią i Słońcem oraz wejść w kolejny nów. Dlatego rok księżycowy ma tylko 354 dni, co nie pokrywa się z naszym 365-dniowym rokiem kalendarzowym. Różnica wynosi 11 dni rocznie. Dlatego większość lat ma w kalendarzu 25 faz Księżyca - 12 razy nów i 13 razy pełnię lub odwrotnie.

Większość z nas ma świadomość, że siła przyciągania Księżyca powoduje codzienne przypływy i odpływy mórz i oceanów. Są to siły pływowe. Grawitacja Księżyca przyciąga do niego wody Ziemi, wywołując przypływy i odpływy. Ta siła przyciągania stabilizuje również oś Ziemi, dając nam pory roku. Badania wykazały, że siła przyciągania Księżyca spowalnia rotację Ziemi, co sprawia, że doba ma 24 godziny. Gdyby nie to, miałaby tylko około 8 godzin.

Według astrologii zachodniej Słońce pozostaje w każdym ze znaków zodiaku około miesiąca. Data, kiedy Słońce wchodzi i opuszcza znak, jest w każdym roku na ogół ta sama. Może jednak różnić się o mniej więcej dzień w jedną lub drugą stronę. Nowy rok astrologiczny zaczyna się od wejścia w znak Barana około 21 marca, w czasie wiosennej równonocy. Okres, w którym Słońce znajduje się w danym znaku, to czas tego znaku zodiakalnego. I tak, pomiędzy 21 marca a 19 kwietnia mamy czas Barana, a potem od 20 kwietnia do 20 maja czas Byka i tak dalej - przez cały rok przechodzimy przez wszystkie znaki zodiaku.

W czasie każdego znaku zodiaku jest nów i pełnia Księżyca. Mogą one przypadać na różne daty w tych okresach. Wyobraźcie sobie niebo jako wielkie koło podzielone na 12 części, z których każda reprezentuje jeden znak zodiaku, a Ziemia znajduje się w środku. Nów Księżyca następuje w tym samym znaku zodiaku, który mamy w danym momencie, ponieważ Słońce i Księżyc są w tym samym miejscu (znaku zodiaku) na nieboskłonie. Podczas pełni Księżyc znajduje się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce, a więc jest w znaku zodiaku przeciwnym do tego, w jakim przebywa Słońce. Przedstawia to tablica na stronie obok. Każdy człowiek na Ziemi dostrzega fazy Księżyca w tych samych dniach, na półkuli południowej Księżyc jest jednak widziany jako ustawiony w odwrotną stronę niż na północnej. Należy pamiętać, że w tabeli dla półkuli południowej pory roku będą ze sobą zamienione.

Nasi przodkowie wierzyli w moc księżyca. Kalendarze rolnicze opierają się na niej, a astrolodzy nadal w nią wierzą. Przez lata wielu naukowców i badaczy odnosiło się jednak do tego tematu z dezaprobatą. Jedyne dowody, jakie ja mogę wam przedstawić, pochodzą z mojego dziesięcioletniego doświadczenia w pracy z księżycem i zasadniczego wpływu, jaki to wywarło na moje życie. Nie tylko moje, lecz także licznych uczestników moich kursów dotyczących życia w zgodzie z księżycem, z którymi ta wiedza rezonowała i którzy podzielili się ze mną swoimi historiami.

Tutaj zajmujemy się magią, nie nauką. A dowód na nią można uzyskać jedynie poprzez praktykę życia w zgodzie z księżycem, przez osobistą próbę doświadczenia na własnej skórze magicznych korzyści z takiej praktyki.

Gdy już mamy ogólne spojrzenie na stronę naukową, możemy się zanurzyć w starożytnej wiedzy o magii księżyca...

Gdy Ziemia krąży wokół Słońca, Księżyc krąży wokół Ziemi.

Podczas nowiu Księżyc przechodzi między Ziemią a Słońcem, a Słońce oświetla tę stronę Księżyca, której nie widzimy, więc wydaje nam się, że znika on z nieboskłonu.

Podczas pełni Księżyc i Słońce znajdują się po przeciwnych stronach Ziemi, a światło Słońca całkowicie oświetla tę stronę Księżyca, którą widzimy.

Cykl lunarny wynosi w przybliżeniu 29,5 dni - czas, jaki przebiega od nowiu do kolejnego nowiu.

Słońce przechodzi do kolejnych znaków zodiaku mniej więcej co 30 dni. W czasie każdego znaku zodiaku jest nów Księżyca w tym samym znaku i pełnia w znaku przeciwnym.

Fragment pochodzi z książki "Żyj zgodnie z fazami księżyca", autorstwa Kirsty Gallagher. Więcej o książce przeczytasz TUTAJ