Nie wyjdę na świat i już

Mój synek Nikodem miał się urodzić 5 września. Czekałam na ten dzień z niecierpliwością. Byłam spakowana, przeszkolona w szkole rodzenia, a więc w pełni przygotowana - opowiada Magdalena Traczyk.

Tymczasem termin nadszedł i minął, a ja dostałam skierowanie na oddział patologii ciąży. Nie chciałam się tam znaleźć, a synek wyraźnie podzielał moje zdanie, bo dzień przed pójściem do szpitala zdecydował się jednak przyjść na świat. Delikatne skurcze pojawiły się po północy, ale postanowiłam nie budzić męża. O godz. 5.00 rano zjadłam śniadanie, wzięłam kąpiel i długo układałam włosy. Bardzo chciałam tego dnia dobrze wyglądać, bo wiedziałam, że będę pierwszą bliską osobą, którą zobaczy nasz syn. Na porodówce wylądowaliśmy około godz. 15.00, gdy bóle stawały się coraz gorsze. Mój mąż wspaniale się zachowywał. Nawilżał mi usta, twarz, trzymał mnie mocno za rękę, a nawet nogi, nad którymi momentami nie potrafiłam zapanować. Naprawdę cierpiałam, ale po pierwszym badaniu okazało się, że mam tylko 1 cm rozwarcia! Zaskoczeni, czekaliśmy, co będzie dalej. Aby przyspieszyć akcję, chodziłam, ćwiczyłam, ale rozwarcie zwiększało się bardzo powoli. Dopiero około 19.00 odeszły mi wody i wszystko nabrało tempa. Niestety, jednocześnie okazało się, że Nikodem jest ułożony trochę z boku i nie może się wydostać. W efekcie skurcze parte miałam prawie przez 2 godziny. Przez cały czas czekałam, aż położna powie, że już widać główkę, a tu nic. Już myślałam, że nie dam rady. Ale gdy lekarze wyprosili mojego męża i przygotowali vacuum, tak się zdenerwowałam, że zaczęłam przeć ile sił. I udało się. Mój maluszek był równie zmęczony jak ja, ale bardzo dzielny. Wprawdzie w zamieszaniu mój mąż nie miał szansy, by odciąć pępowinę, na czym bardzo mu zależało, ale najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło. Po 30 minutach zostaliśmy we trójkę. Synek ssał moją pierś, a my cieszyliśmy się, że wreszcie jest z nami.

Zgłosiłam się do szpitala w 40. tygodniu ciąży, dokładnie dzień przed wyznaczonym terminem. Czułam się jednak tak dobrze, że nawet nie wzięłam ze sobą spakowanej od 2 tygodni torby, bo nie zamierzałam zostać na oddziale - mówi Izabela Wieteska, mama Natalki.

Na izbie przyjęć przeżyłam pierwszy szok, bo badanie KTG wykazało u maleństwa tachykardię (znaczne przyspieszenie akcji serca). Natychmiast zostałam przyjęta na blok porodowy, bo na patologii nie było miejsca. Przebywanie tam było dla mnie trudne. Słysząc krzyki rodzących, wyobrażałam sobie niestworzone rzeczy i w efekcie zaczęłam się strasznie bać. Leżałam na sali dwuosobowej, podłączona do kroplówki z oksytocyną i czekałam. Minęło 7-8 godzin, kroplówka się skończyła, wymieniły mi się trzy sąsiadki, a akcji porodowej nadal ani śladu. Weekend spędziłam na patologii ciąży, a potem zalecono mi indukcję porodu przez cewnik Folleya, i wreszcie się zaczęło! Wróciłam na porodówkę, na "swoje" miejsce. Tam, gdy badała mnie położna, odeszły mi zielone wody i znowu zaczęłam się bać, tym razem o dziecko. Potem rozpoczęły się regularne, silne skurcze, przeszłam na salę porodów rodzinnych i dołączył do mnie mąż. Miałam już rozwarcie na 3 cm, więc dostałam znieczulenie, ale wciąż czułam paniczny strach. Po kolejnym badaniu położna stwierdziła rozwarcie na 9 cm, a ja, zamiast przeć, jak prosiła, zaczęłam nalegać, by podano mi drugą dawkę znieczulenia. Byłam sparaliżowana strachem, więc ustąpiła. Po około 2 godzinach zaczęłam odczuwać bóle parte, nieco się uspokoiłam i nastawiłam się na finał porodu. Tymczasem położna zbadała mnie i zawołała lekarza.

Okazało się, maluszek wpasował się w kanał rodny bokiem głowy. Lekarz stwierdził, że musimy zrobić wszystko, aby mała do kanału wchodziła tak, jak powinna, bo inaczej będzie cesarskie cięcie! W tym momencie nic się już dla mnie nie liczyło. Zapomniałam o strachu, chciałam tylko, aby córka urodziła się bez problemów. Lekarz kazał mi zejść z łóżka na podłogę. Między skurczami miałam kręcić biodrami jak przy zabawie w hula-hop, a podczas skurczów kucać przy łóżku i mocno przeć. Nie było to łatwe przy tak silnych bólach. Obecność męża znów okazała się bezcenna, bo to on podnosił mnie z podłogi, gdy nie miałam siły wstać. Z boku sytuacja wyglądała komicznie, gdyż ja parłam w kucki z jednej strony łóżka, a z drugiej strony leżało na podłodze dwóch lekarzy, położna i dwójka studentów. Mieliśmy też mnóstwo gości. Cała "zabawa" trwała 2,5 godziny. Wreszcie ktoś krzyknął, że widać loczek małej, pozwolono mi wreszcie położyć się na łóżku, a po kolejnym skurczu córka była już na świecie. Dzięki temu, że rodziłam w tak niecodzienny sposób, w tej chwili nie wspominam porodu jako traumatycznego przeżycia i wielkiego bólu, tylko jako ciekawe doświadczenie, o którym chętnie opowiadam znajomym.

Dwa tygodnie po terminie porodu, zjadłam ostatnią pizzę i zgłosiłam się do szpitala - mówi Magdalena Wiśniowska, mama Kacpra.

W moim przypadku termin porodu stanowił zresztą pojęcie względne, bo każdy z trzech lekarzy, którzy mnie badali, wyznaczył inny. 10 lutego miałam pierwsze wywołanie i spędziłam 8 godzin pod kroplówką. Cóż z tego, skoro mały uparciuch postanowił, że dziś nie wychodzi. Załamałam się. Ile można być w ciąży? 11 lutego ordynator postanowił, że pora na drugie wywołanie, a jeśli nie będzie postępu, na cesarkę. Najpierw się ucieszyłam, że nareszcie zobaczę Kacperka. Zaraz potem przeraziłam się, że będzie boleć. O godz. 10.30 podłączono mi kroplówkę i KTG. W południe dojechał przyszły tatuś i zaczęło się oczekiwanie na synka. Było wesoło, żartowaliśmy sobie z miłą studentką medycyny. Doskwierała mi tylko niewygoda spowodowana siedzeniem w jednej pozycji, bo w każdej innej gubił się Kacperkowy zapis KTG. O 16.00 okazało się, że mam rozwarcie 3,5 cm. Pomyślałam: "Wow, postęp o 1,5 cm po prawie 6 godzinach! Jak tak dalej pójdzie, to będę tu leżeć do rana". Jednak gdy lekarz przebił pęcherz, by przyspieszyć akcję, zaczęło się robić mało ciekawie. Czułam straszny ból w podbrzuszu i miałam wysokie ciśnienie, więc w ciągu kolejnych dwóch godzin w mojej sali zrobił się tłum. Pojawiły się studentki do pomocy, położne wstrzykujące coś do kroplówki, lekarz, który kazał podać dolargan... Odpłynęłam. O 19.30, po badaniu (rozwarcie 4 cm) zapadła decyzja: cesarskie cięcie. Całą operację przespałam. Wyjątkiem był krótki rzut oka na Kacperka. Dziesięć godzin w jednej pozycji, straszny ból, nerwy, płacz... Ale warto było, by zobaczyć naszego upragnionego synka.