Imiennik: Gerwazy

Pochodzenia starogermańskiego, od słów ger (oszczep) i vassall (wasal, poddany). Dawniej oznaczało mężczyznę, któremu król wręczył oszczep w dowód szacunku dla jego odwagi lub innych zasług. Może także pochodzić od greckiego słowa gerusios (stary). ZDROBNIENIA: Gerwazek, Gerwazeńko. OBCE FORMY: Gervasius (łac.), Gervase, Jarvis, Jervis (ang.), Gervasius, Gervas (niem.), Gervais (fr.), Gervasio (hiszp.), Gervaso (wł.), Gervasij (ros.), Gervasius (czes.), Gervazij (słowac.), Gervazije (połud.-słow.), Gervazas, Gervas (litew.), Gyárfás, Járfás (węg.). Forma żeńska: Gerwazja.
NAZWISKA:
Gera, Geracz, Gerek, Germar, Germarzyński, Germasz, Germaszyński, Germazy, Germaziński, Gerowski, Geruk, Gerw, Gerwas, Gerwat, Gerwatowski, Giermasz, Giermaszewski, Giermaziński, Giermaż, Giermoziak, Giermuz, Gierwas, Gierwat, Gierwatowski, Gierwazik, Gierwazy, Gierwicz, Gierwinowicz, Herwas, Herwaziński, Hyrwasz.
PATRON:
Św. Gerwazy, urodzony w Mediolanie. Razem z bratem św. Protazym zginęli jako męczennicy za panowania cesarza Dioklecjana. (Wspomnienie 19 czerwca).
ZNANE POSTACIE:
Grzegorz Gerwazy Gorczycki, pol. ksiądz, dyrygent i kompozytor (ok. 1666–30 IV 1734). Gerwazy Gzowski, uczestnik powstania styczniowego, współpracownik E. Dembowskiego (1812–17 III 1888).
BOHATEROWIE SZTUKI:
Gerwazy Rębajło z Pana Tadeusza A. Mickiewicza (1834).
PRZYSLOWIA:
Na świętego Gerwazego jest w ogrodzie coś pięknego.Nie będzie Gerwazy, to będzie Protazy.
W POEZJI:
Nie z orłów rodu był, choć przewielebny,Ojciec Gerwazy od Zielonych Świątek.Lubo Hijacynt dał przykład chwalebnyI do działania szacowny początek,Wzgardził nim ojciec, rady mniej potrzebny,Wzgardził, a rzeczy nowy snując wątekBrał je do serca; a gdy zemstę knował,Z rzeszą się braci ukonfederował.Ignacy Krasicki, „Antymonachomachia”Przeszli już kilka komnat; Gerwazy w milczeniuTu wzrok na ścianie wstrzymał, ówdzie na sklepieniu,Przywołując pamiątkę tu smutną, tam miłą;Czasem, jakby chciał mówić: „Wszystko się skończyło”,Kiwnął żałośnie głową; czasem machnął rękąAdam Mickiewicz, „Pan Tadeusz”, Księga II