Wyszłam za mąż, by "ustawić się" w życiu

Krzysztof, starszy ode mnie, już wtedy miał własne mieszkanie w dużym mieście i nieźle zarabiał. A ja? Wychowałam się na wsi, pochodzę z biednej rodziny. Tak tęskniłam do wielkiego świata, marzyłam o lepszej przyszłości. Wtedy byłam święcie przekonana, że tylko małżeństwo będzie dla mnie przepustką do tego "raju". A że nie kochałam męża? Tym się nie martwiłam, zresztą, myślałam, że może miłość przyjdzie z czasem. Ale, niestety, nie przyszła. Jesteśmy razem już prawie 20 lat, mąż jest dobrym człowiekiem, odpowiedzialnym, troskliwym. I kocha mnie, tego jestem pewna.

Ale ja go nie kocham! Staram się być dla niego dobrą żoną, dbam o niego. I, co ważne, nie zdradzam go! Ale nie jestem w stanie go pokochać. Czuję, że jestem wobec niego nieuczciwa, że go okłamuję. I okłamuję samą siebie, że mam dobrego męża i to mi wystarcza, że powinnam cieszyć się z tego, co mam. Ale to nieprawda, bo to za mało. Coraz częściej myślę o tym, by wyznać mężowi prawdę, że go nie kocham. I po prostu się z nim rozstać, zacząć nowe życie. Ale z drugiej strony - mam wobec niego jakiś dług wdzięczności. Biję się z myślami. Nie wiem, co robić.

Sylwia

Jeśli masz podobne doświadczenia i chcesz się nimi podzielić z czytelnikami "Chwili dla Ciebie", dodaj swój komentarz. Pamiętaj, aby w podpisie komentarza podać swoje imię i wiek, np. Joanna, 31 lat. Cały artykuł z waszymi komentarzami ukaże się w numerze nr 3 Chwili dla Ciebie z 20 stycznia i na stronie Listy do redakcji.

Osoby na zdjęciu są modelami i nie mają nic wspólnego z opisywaną historią.