Łagodny klimat i zjawiskowe widoki. Miasteczko otulone górami jest jak z bajki
Oprac.: Joanna Leśniak
Za górami, za lasami… Tak mógłby brzmieć początek opisu jednego z najbardziej malowniczych dolnośląskich uzdrowisk. Jedlina-Zdrój to miejscowość o łagodnym klimacie i wielu atrakcjach, które kuszą nie tylko poszukujących leczniczych wód i ucieczki od zgiełku. Zobacz, co oferuje miasteczko, przyciągające kuracjuszy już od XVIII wieku.
Spis treści:
Jedlina-Zdrój — ukryta perełka Dolnego Śląska?
Zapewne nie jest pierwszą miejscowością, która przychodzi na myśl, gdy myślimy o najsłynniejszych polskich uzdrowiskach. Dla stałych bywalców może być to spory atut — w końcu nic tak nie sprzyja odpoczynkowi jak kameralna atmosfera. Czas jednak uchylić rąbka tajemnicy.
Jedlina-Zdrój położona jest w południowej części województwa dolnośląskiego. Dokładniej rzecz ujmując, znajduje się na Przedgórzu Sudeckim w obrębie Gór Wałbrzyskich. Z trzech stron otaczają ją zalesione stoki. Dzięki takiej lokalizacji miasteczko jest osłonięte od porywistych wiatrów, a na tle okolicznych miejscowości wyróżnia się łagodniejszym klimatem i większym nasłonecznieniem.
Wyjątkowy klimat i kuracje kozim mlekiem
Nic dziwnego, że w niewielkiej miejscowości dostrzeżono ogromny potencjał uzdrowiskowy. Mianem tym cieszy się od 1723 roku. Co prawda już na przełomie XVII i XVIII wieku wznoszono budynki wokół leczniczego źródła, lecz to wskutek inicjatywy Charlotty von Seher-Thoss, żony austriackiego feldmarszałka, miasteczko stało się cenionym uzdrowiskiem. W okresie tym należało do Niemiec (w granicach Polski znalazło się po 1945 roku) i nosiło nazwę Bad Charlottenbrunn.
Postać Charlotty doczekała się upamiętnienia w formie posągu i do dziś na Placu Zdrojowym można przysiąść na ławeczce tuż obok arystokratki o wielu zasługach. Z parasolką w dłoni sama wygląda, jakby odpoczywała tu tylko przez chwilę i zaraz miała ruszyć na kolejny, niespieszny spacer po miasteczku. Być może udałaby się do pijalni wód (noszącej zresztą imię "Charlotta"), a kto wie — może na jedną z kuracji kozim mlekiem, które dawniej tutaj oferowano.
Jedlina-Zdrój zabytkami stoi
Czy warto przyjechać tutaj na dłużej niż jeden dzień? Jak najbardziej. Jedlina-Zdrój to nie tylko piękne położenie wśród zieleni lasów i lecznicze źródło, ale też ważne zabytki, które stanowią gratkę dla miłośników historii.
Jedną z wizytówek miejscowości jest barokowy Pałac Jedlinka, wzniesiony w XVII wieku. Na przestrzeni lat pełnił najróżniejsze funkcje, a wśród ciekawostek na jego temat znaleźć można tajemnicze legendy — niektóre z nich to historie z dreszczykiem o duchach przechadzających się po pałacowych korytarzach. Obecnie znajduje się tu muzeum, hotel oraz sala bankietowa.
Wśród interesujących obiektów na terenie Jedliny-Zdroju wymienić można:
- Dom Zdrojowy i Pijalnię Wód Mineralnych;
- zabytkowy most kolejowy z 1904 roku, łączący uzdrowisko ze Świdnicą;
- kościół rzymskokatolicki pw. Wniebowzięcia NMP przy ul. Kłodzkiej;
- kościół poewangelicki przy ul. Jana Pawła II, pochodzący z drugiej połowy XIX wieku, którego styl nawiązuje do włoskiej architektury romańskiej;
- najdłuższy tunel kolejowy w Polsce przy stacji Jedlina Góra, który został wydrążony w latach 1907-1912;
- zabytkowy budynek poczty przy ul. Warszawskiej;
- zabytkowy budynek przy ul. Piastowskiej 38 z freskami autorstwa Martina Sternagela, ostrzegającymi przed utratą dobytku wskutek szeroko rozumianej nieroztropności.
Sprawdź też: Jedno z najmniejszych uzdrowisk przyciąga jak magnes. Otoczone imponującą puszczą i jeziorami
Wyjazd dla aktywnych
Jedlina-Zdrój to kapitalne miejsce dla fanów aktywnego wypoczynku. Znajdują się tu malownicze szlaki piesze i rowerowe, dzięki którym nie sposób się nudzić. Udostępnione są liczne atrakcje dla rodzin z dziećmi, lecz zwieńczeniem każdej wędrówki powinno być wejście na wieżę widokową na Borowej — najwyższym szczycie Gór Wałbrzyskich, zapewniającej pierwszorzędne widoki na okolicę. Niektórzy twierdzą, że przy dobrej przejrzystości powietrza widać z niej Sky Tower we Wrocławiu. Na górę prowadzą trzy szlaki, różniące się poziomem trudności — od najłatwiejszego, z którym poradzą sobie mało wprawieni piechurzy, do traktu wymagającego już solidniejszej kondycji.
