Pięść Wielkiej Ostateczności

Jak sama nazwa wskazuje, stosuje się go jedynie w skrajnych sytuacjach, w których nie jest możliwe uniknięcie walki. Wiele z technik służy wyeliminowaniu przeciwnika, co czyni tą formę samoobrony niezwykle skuteczną.

Jest najpopularniejszym z tzw. systemów wewnętrznych Nei Jia, powołujących się na tradycję legendarnego taoistycznego klasztoru Wudang.

Siła umysłu

Trenujący systemy wewnętrzne, bardziej skupiają się na użyciu umysłu niż siły mięśni. Opierają się na wykorzystaniu energii wewnętrznej - chi. Pracują nad koordynacją ciała i umiejętnością "współpracy" umysłu z ciałem. W przeciwieństwie do systemów zewnętrznych, czyli np. Kung Fu, w których podczas treningu adepci rozwijają swoją siłę fizyczną.

Trening polega na walce z wymyślonym przeciwnikiem, aby przypadkiem nie uszkodzić żywego partnera. Kładzie nacisk na zwiększenie siły i szybkości zadawanych ciosów oraz ćwiczenie potencjalnych reakcji w sytuacji zagrożenia.

Najważniejszymi stylami Taijiquan są: Chen, Han, Sun, Wu i Yang. Ich korzenie wywodzą się z wioski rodziny Chen, która miała olbrzymi wkład w rozwinięcie się tej sztuki walki.

Zdrowie, relaks, medytacja

Współcześnie wyróżnia się trzy nurty oderwane od aspektu bojowego, skupiające się na aspektach zdrowotnych, relaksacyjnych i medytacyjnych. Dlatego wielu ćwiczących nie zdaje sobie sprawy z bojowych korzeni Taijiquan.

Pierwszym z nich jest nurt sportowy, w którym Taiji jest traktowane jako zwykła dyscyplina sportowa.

Kolejny nurt - duchowy - rozpowszechnił się w latach 60. XX wieku na Zachodzie. Został pomieszany z ideologią hipisowską i koncepcją "New Age", przez co stał się namiastką filozofii.

Trzeci, to nurt zdrowotny rozpowszechniony w Chińskiej Republice Ludowej, a za sprawą mistrza Moy Lin-Shina, twórcy Taoistycznego Tai Chi, również na Zachodzie. W tym przypadku Tai Chi jest systemem ćwiczeń gimnastycznych mającym utrzymać harmonię ciała i umysłu oraz wpływać korzystnie na zdrowie ćwiczącego.

Agnieszka Paś