Częste bieganie do toalety z powodu chorego pęcherza jest uciążliwe i krępujące. Ale można to wyleczyć!
Kobiety znacznie częściej niż mężczyźni odczuwają dolegliwości związane z drogami moczowymi. Nie tylko z powodu częstych zapaleń pęcherza. Anatomiczna budowa cewki moczowej, ciąże i porody, huśtawki hormonalne, a nawet siedzący tryb życia sprzyjają różnym schorzeniom tego narządu.
Na szczęście mamy coraz więcej możliwości leczenia i zapobiegania skutkom chorób pęcherza. Trzeba jednak wybrać się do lekarza. Czasem, by terapia była skuteczna, potrzebna jest współpraca kilku specjalistów - lekarza pierwszego kontaktu, urologa, ginekologa, a także psychologa. Nawet, jeśli leczenie trwa długo, warto je podjąć, zamiast rezygnować z życia seksualnego i towarzyskiego.
Schorzenie to polega na pojawianiu się nagłego parcia na mocz, nawet jeśli pęcherz wcale nie jest pełny. Reakcja bywa natychmiastowa, czasem nawet nie udaje się dobiec do toalety. Nieznane są do końca przyczyny tej choroby. Mogą to być zaburzenia neurologiczne,ale także skutki siedzącego stylu życia, otyłość, nadmiar używek.
Badania:
Urolog da ci skierowanie na badanie moczu oraz USG układu moczowego. Pozwoli to wykluczyć ewentualne wady w budowie i sprawdzić, czy nie masz stanu zapalnego, kamicy lub innych schorzeń. Czasami trzeba dodatkowo zrobić badanie urodynamiczne. Badania są potrzebne, bo nadreaktywność mylona jest niekiedy z zapaleniem pęcherza - objawy są podobne.
Leczenie
Terapię rozpoczyna się od tzw. dzienniczka mikcji, czyli codziennego wpisu sposobu, częstotliwości, jakości, zaburzenia oddawania moczu. Prowadzi się go przez 7-14 dni. Potem lekarz zleci trening pęcherza. Polega na regularnym oddawaniu moczu, co 3-4 godziny. Potrzebna jest też zmiana diety. Lekarz przepisze też specjalne leki. Nie wszystkie są refundowane.
Choroba najczęściej objawia się utratą kontroli nad pęcherzem podczas wysiłku. Wystarczy kichnąć, kaszlnąć lub zaśmiać się, aby poczuć, że zmoczyłaś bieliznę. Powodem bywają infekcje układu moczowego, kamica, ale też niektóre leki. Przytrafia się mamom, który miały trudny poród, a także kobietom w okresie menopauzy. Przyczyną może być także pęcherz nadreaktywny.
Badania:
Trzeba zrobić badanie ogólne i posiew moczu oraz USG jamy brzusznej. Potrzebna jest też próba kaszlowa. Na to badanie powinnaś zgłosić się z pełnym pęcherzem. Twoim zadaniem będzie zakasłać. Ginekolog sprawdzi, czy podczas skurczu towarzyszącemu kaszlowi, pojawi się mocz.
Leczenie
Lekarz zaleci ćwiczenia mięśni Kegla. Trening polega na zatrzymywaniu strumienia moczu przez nagłe zaciśnięcie mięśni i rozluźnieniu ich po kilku sekundach. Jeśli ćwiczenia nie pomogą, przepisze gałki dopochwowe z estriolem i leki zmniejszające skurcze pęcherza. Dobre efekty w leczeniu wysiłkowego NTM przynosi zabieg toksyną botulinową (botox). Zabieg jest refundowany, w prywatnej klinice kosztuje ok. 2000 zł. W przypadku wysiłkowego nietrzymania moczu, np. po porodzie, stosuje się inne zabiegi chirurgiczne, np. taśmę niskonapięciową, która podtrzymuje cewkę i zapobiega objawom schorzenia. Wszystkie metody są refundowane przez NFZ.
Ciągłe parcie na pęcherz i nieprzyjemne kłucie w okolicy podbrzusza to pierwsze objawy infekcji. Często siusiasz, ale masz kłopoty z opróżnieniem pęcherza "do końca". Każdej kropli moczu towarzyszy ból i silne pieczenie. Kiedy pojawią się takie objawy, trzeba zgłosić się do internisty lub urologa.
Badania:
Dostaniesz skierowanie na ogólne badanie moczu.
Leczenie:
Jeśli infekcja przebiega łagodnie i zdarza się rzadko, możesz najpierw wypróbować domowe sposoby leczenia. Przede wszystkim trzeba dużo pić, np. soku żurawinowego (zapobiega osadzaniu się bakterii Escherichia coli) i jak najwięcej wody z cytryną. Woda rozcieńcza mocz i usuwa wraz z nim część bakterii. Możesz też sięgnąć po preparaty z żurawiną, dostępne w aptekach bez recepty. Gdy po trzech dniach leczenia pojawi się silny ból w dole brzucha lub okolicy lędźwiowej oraz wysoka gorączka i mdłości, zgłoś się jak najszybciej do urologa. Przepisze antybiotyk, który zapobiegnie odmiedniczkowemu zapaleniu nerek. Leczenie trwa zwykle ok. 7-10 dni i nie wolno go przerwać, nawet gdy objawy infekcji całkowicie ustąpią. Tylko ściśle określona dawka leku pozwoli pozbyć się bakterii.
Anna Gumowska
kons. Dr Jan Karol Wolski, urolog z Przychodni Novum w W-wie
