Co robić, gdy dorosłe dziecko nie może się usamodzielnić

Kiedy nasza ukochana córka lub syn kończą 18 lat, myślimy, że życie stoi przed nimi otworem. I że gdy tylko młody człowiek skończy naukę, będzie chciał jak najszybciej się usamodzielnić i "wyfrunąć" z domu. Tymczasem nie zawsze tak się dzieje.

Młodzież wyprowadza się od rodziców coraz później (w Polsce średnio następuje to w wieku ok. 28 lat). To powód do zmartwień wielu troskliwych rodziców, którzy starali się zapewnić swoim dzieciom odpowiednie wychowanie i wykształcenie. Zanim zaczniemy się niepokoić, że "z moim dzieckiem jest coś nie tak", warto sobie uświadomić, że dorastanie to bardzo trudny moment przełomu dla naszych pociech. Wiąże się z ukończeniem nauki, poszukiwaniem pracy, pierwszym zajęciem. Doświadczenia te nie zawsze są pozytywne.

Do tego mogą dołożyć się kłopoty związane z nieszczęśliwą miłością lub wejściem w nieodpowiednie przyjaźnie. Wtedy stajemy twarzą w twarz z poważnym problemem - patrzymy, jak cierpi i nie wiemy, co zrobić, by ułatwić dorosłemu już dziecku jego start ku samodzielnemu życiu...

W poszukiwaniu drogi do życia na własny rachunek

"Porozmawiajmy o tym". Rozmowa to pierwszy, podstawowy krok w zrozumieniu źródła problemów naszego dziecka. Być może nie do końca zdajemy sobie sprawę z pojawiających się w jego życiu komplikacji. I jeśli szczerze nie zapytamy o to, dlaczego ma trudności z usamodzielnieniem się, istnieje prawdopodobieństwo, że będziemy go źle oceniać. A to spowoduje nagromadzenie się negatywnych emocji. Starajmy się pilnować się, by nie rzucać pochopnych oskarżeń. Nie mówić: "Ja w twoim wieku...". Spokojnie zapytajmy o to, jakie ma plany na przyszłość, czy szukało dla siebie zajęcia, itd.? A gdy zwierzy nam się np. ze swoich problemów ze znalezieniem pracy, zaoferujmy swoją pomoc w napisaniu CV czy w znalezieniu kursu doszkalającego.

"Na pewno dasz sobie radę". Kolejnym ważnym powodem, dla którego młodzi ludzie niechętnie opuszczają rodzinny dom, jest lęk. Najzwyczajniej w świecie boją się, że nie uda im się utrzymać z pensji, jaką zarobią, że nie podołają "dorosłym" obowiązkom. Postarajmy się to zrozumieć i wzmacniać w nich poczucie wartości. Doceniajmy jak najczęściej, to, co potrafią. Chwalmy za każdy odniesiony sukces - zaliczony egzamin czy rozpoczęcie stażu w wymarzonej firmie. Wykazujmy zainteresowanie ich pasją. Możemy też zaproponować, żeby spróbowali samodzielnie zamieszkać, zastrzegając przy tym, że w razie kłopotów mogą liczyć na naszą pomoc finansową lub ewentualny powrót do domu.

"Pozwalam ci dorosnąć". Czasem winimy nasze pociechy za to, że nie potrafią się usamodzielnić, a jednocześnie sami wciąż postrzegamy je jako małą córeczkę czy małego synka. To błąd! Jeśli chcemy, by nasz dwudziestoparoletni "Jasiulek" stał się "Janem", musimy zmienić nasze zachowanie w stosunku do niego. Najwyższa pora, by sam decydował o swoim rozkładzie dnia i nie konsultował go z rodzicami, i by wstawał rano robić sobie samemu śniadanie. Niestety wielu z nas zapomina, że prawdziwa rodzicielska miłość nie polega tylko na dawaniu, ale również na wymaganiu. Ustalmy zatem wspólnie z dorosłym dzieckiem harmonogram domowych obowiązków, a jeśli już coś zarabia, możemy poprosić o dorzucanie choćby drobnej kwoty do domowego budżetu. Sami zaś pilnujmy się, by to egzekwować. Uprzejmie, ale stanowczo. Warto uświadomić sobie, że postępując w ten sposób, nie krzywdzimy młodego człowieka, ale pomagamy mu dojrzeć. Być może właśnie dzięki temu zyska dodatkową motywację do szukania własnego lokum. Stanie się szybciej niezależny i poczuje płynącą z tego faktu satysfakcję.

Trudne sytuacje

Co robić, gdy mimo usilnych starań twoje dziecko...