Nie wierzę, że nam się uda

Trzy lata temu poznałam kogoś. Zaczęliśmy się spotykać, na luzie, bez zobowiązań. Później bardzo się pokłóciliśmy i zerwaliśmy kontakt.

Spotkałam go znów po roku i... zakochałam się po uszy. Nigdy wcześniej nie czułam czegoś podobnego. Wiem, że on też nie. Kochaliśmy się bardzo i byłam z nim naprawdę szczęśliwa.

W końcu jednak znów doszliśmy do momentu, w którym zaczęliśmy się kłócić. Od kłótni przeszliśmy do awantur, które zamieniły się w piekło...

Rozstawaliśmy się ze sto razy, ale za każdym razem wracaliśmy, bo bez siebie było nam jeszcze gorzej. Wciąż się kochaliśmy i próbowaliśmy znaleźć wyjście z sytuacji. Ale nie udało się.

Wreszcie on zdecydował, że to koniec na dobre. Ja walczyłam dalej, próbowałam to odkręcać, naprawiać. On był nieugięty. Aż zaczęłam się z tym godzić. Nie przestałam go kochać ani na moment, ale życie płynęło dalej.

Poznałam kogoś, kto jest dla mnie cudowny, nosi mnie na rękach i podkreśla, że znajomość ze mną jest dla niego najlepszą rzeczą, która go spotkała. Wiem, że za mną szaleje, a ja...bardzo go lubię.

Kontakt z moim byłym tak naprawdę nigdy się nie urwał. Prawie codziennie wysyłamy do siebie chociaż smsa. Ostatnio powiedział mi, że za mną strasznie tęskni i - że nadal mnie kocha. Stwierdził, że może warto byłoby spróbować raz jeszcze, a ja...przyznałam się, że spotykam się z kimś.

Wiem, że go to bardzo zabolało. Ja też czuję ból, bo codziennie o nim myślę i wiele rzeczy mi go przypomina. Wciąż bardzo go kocham, ale nie wierzę już, że nam się uda.

A kiedy patrzę, jak mnie traktuje facet, z którym teraz jestem, z jakim szacunkiem podchodzi do mojej osoby i jak wszystko docenia, nie potrafię go zostawić. I wiem, że nie jestem wobec niego w porządku. Moje serce już do kogoś należy, ale prawdopodobnie nie będę z nim szczęśliwa, bo będziemy wiecznie walczyć. Ale nie potrafię też być szczęśliwa bez miłości.

Jeśli chcesz się podzielić swoją historią - napisz do nas!