Pojedźmy gdzieś, byle daleko!

Jedna skończyła etnologię. Prowadzi internetowy sklep z rowerowymi akcesoriami LoVelo i pracuje w Fundacji Dzieciom „Zdążyć z Pomocą”. Lata na paralotni i szybowcami.

Druga kończy studia na architekturze i już prowadzi własną firmę projektową Funktura. Jest też żeglarką i instruktorką narciarstwa.

Choć są zupełnie różne, uzupełniają się w każdym calu. Iza twardo stąpa po ziemi, Ewa buja w obłokach. Jedna woli żeglować, druga latać na paralotni. Mają po 26 lat i niesamowitą odwagę, by realizować marzenia. Kiedy zaczynają opowiadać o swoich podróżach, trudno im przerwać, jedna drugiej wpada w słowo.

– A pamiętasz te kozy, jak nam się autokar zepsuł? – pyta Ewa. – Kozy? Nie... Ale pamiętam, że do celu nie dojechałyśmy – odpowiada Iza. Obie wybuchają śmiechem. To była pierwsza wycieczka w ich życiu. Miały osiem lat, z całą klasą jechały na pielgrzymkę na Jasną Górę.

Pięćdziesiąt kilometrów przed miastem zepsuł się autokar, stanął tuż obok pasących się kóz. I to one okazały się jedyną atrakcją wyprawy, bo kiedy na miejsce dotarł sprawny autokar, zabrał dzieci z powrotem do Warszawy. Gdy niedawno znalazły zdjęcie, na którym stoją przy zepsutym wozie, uświadomiły sobie, że wtedy zaczęła się ich przyjaźń.

Za szkolnych czasów zwiedziły razem Polskę, Czechy, Francję, Chorwację... Zwłaszcza tę ostatnią chętnie wspominają. – Znalazłyśmy tam naprawdę wspaniałą lodziarnię. Chciałyśmy spróbować wszystkich smaków lodów, jakie proponowali. Wyliczyłyśmy, że musimy jeść po trzy gałki dziennie – opowiada Iza. – Zaczęło się nieźle, ale się rozchorowałam i musiałam leżeć w łóżku.

– I ja codziennie biegałam do niej z tymi lodami – Ewa wpada jej w słowo. – Kiedyś potknęłam się na progu, przewróciłam i strasznie potłukłam, ale… lodów z ręki nie wypuściłam. Zostały uratowane! I to chyba ta Chorwacja na dobre nas do siebie zbliżyła – śmieje się Ewa.

Choć ich szkolne drogi rozeszły się, bo wybrały różne licea, a potem Ewa studiowała etnologię, a Iza architekturę, nadal razem wyjeżdżały na wakacje i ferie. – Głównie na narty – wtrąca Iza. Przygotowaniami do wyjazdu dzieliły się równo, ale okazało się, że Iza lepiej ogarnia sprawy finansowe.

Dlatego dziś to ona zarządza budżetem. Ma specjalny notes, w którym planuje wyprawę, a potem zapisuje wszystkie wydatki: ile potrzebują na sprzęt, bilety, hotele, jedzenie (koszty dzielą po połowie). Dokładnie planuje, która za co odpowiada: kto bierze mapy, lekarstwa, kto pastę do zębów. Chodzi o to, by nie dźwigać tych samych rzeczy w plecakach. Iza przewiduje, ile czasu zabierze im zwiedzanie kolejnego etapu na szlaku.

Z kolei plan podróży układa Ewa. To ona szpera w przewodnikach i internecie, znajduje informacje o zabytkach i lokalnych atrakcjach. Zawczasu sprawdza też, gdzie można będzie kupić pamiątki i najlepiej odpocząć.

Wczesną jesienią 2011 roku spotkały się i wówczas Ewa się rozmarzyła: „Pojedźmy gdzieś, byle daleko!” – westchnęła. Izie dwa razy nie trzeba było powtarzać. „Daleko? Niech będzie Azja!”. I decyzja zapadła. A co ważniejsze, dziewczyny od razu przystąpiły do jej realizacji. Wyśledziły w internecie i kupiły bilety do Hanoi. To nic, że wylot był za cztery miesiące – miały czas na przygotowania.

W Wietnamie mogły spędzić pięć tygodni. Wcześniej jednak Iza musiała zdać egzaminy, a Ewa załatwić urlop. Miały sporo oszczędności, ale i tak zacisnęły pasa. Żadnych zachcianek, zbędnych zakupów.

Wizja podróży wynagradzała wszelkie wyrzeczenia! Wszystko było zapięte na ostatni guzik, gdy pewnego dnia Ewa wyczytała w internecie, że właśnie wtedy, gdy przylecą do Hanoi, Laotańczycy będą witać Nowy Rok. Musiała tam być! Plan więc się posypał... Co na to Iza? – Nic, po prostu „przekalkulowałam” nową trasę – śmieje się.

Następnego dnia po przyjeździe ruszyły do Laosu. – Z miejsca zakochałyśmy się w tym kraju! Świętowanie Nowego Roku to było coś wspaniałego! Trzydniowa zabawa i biesiadowanie. No i Laotańczycy! Niezwykle pomocni, przyjaźni, radośni – dziewczyny mówią jedna przez drugą. Przyznają, że nie obyło się bez przygód, ale znalazły sposób na niespodziewane trudności. W podróż wyruszają z zapasem... „małpek”.

– Trochę żubrówki oraz cytrynówki w butelkach po 100 gramów. Na prezenty dla miejscowych, gdyby trzeba było komuś okazać wdzięczność – śmieją się.

– Kiedyś zapakowałyśmy się na ciężarówkę pełną laotańskich rolników. Nie znali angielskiego. Za nic nie mogliśmy się dogadać – opowiada Ewa. – Wyciągnęłam cytrynówkę. Wypiłyśmy po łyczku i puściłyśmy butelkę w obieg. Lody zostały przełamane i potem przez całą drogę wspólnie śpiewaliśmy. Do dziś nie wiem, w jakim języku – śmieje się.

A gdy czasem nie mogą się dogadać ze sobą? Wiadomo, w podróży łatwo o nieporozumienia. „To ile razy się pokłóciłyście?” – zapytał brat Izy, gdy odbierał je na Okęciu. Spojrzały na siebie: „Ej, właściwie to ani razu” – odpowiedziały zgodnie. – My naprawdę się nie kłócimy – zapewnia Ewa. – Zresztą tym razem nie było powodu do sprzeczek, a jeśli już, to błahe. Raz chciałam jechać do innego miejsca niż Iza. Zdałyśmy się wtedy na ślepy los. Powiedziałyśmy sobie, że pojedziemy tam, gdzie akurat będzie transport. I tak jest ze wszystkim.

Rozumieją się bez słów. Mają przecież wspólny cel i to on jest najważniejszy. A gdy czasem puszczają nerwy, trzymają się zasady, by niczego w sobie nie dusić. – Wyjaśniamy wszystko i szybko puszczamy w niepamięć – deklarują. Znajomi żartują, że są jak ogień i woda.

Patrzą w jednym kierunku, częściej rozmawiają o pasjach, a nie o... sobie. Może w tym tkwi tajemnica ich zgodnej przyjaźni? – Od ósmego roku życia robimy razem najróżniejsze szalone rzeczy, wspieramy się i inspirujemy. Łączy nas to, że nie potrafimy usiedzieć na miejscu, szukamy wyzwań, lubimy czuć adrenalinę – mówią.

A ile wspólnie wydały na azjatycką wyprawę? Iza wylicza: – Bilet lotniczy w dwie strony 2 tys. zł na osobę, do tego po 1,2 tys. dolarów wydanych na miejscu. Chciałyśmy zmieścić się w 1 tys. dolarów i pewnie by się nam udało, ale kupiłyśmy mnóstwo pamiątek i prezentów – śmieje się.

A Ewa uzupełnia: – Spodnie, sukienki, biżuterię. Trudno było się powstrzymać.

Żałują tylko jednego – że nie zobaczyły jeszcze więcej. – Birmę musimy odwiedzić koniecznie – mówi do Izy Ewa. – A ja bym jeszcze chciała pojechać na Spitsbergen! – dorzuca Iza. – Spitsbergen? Tam jest strasznie zimno! – wybrzydza Ewa. – Do Ameryki Południowej pojadę z tobą na pewno. No ale ten Spitsbergen...

Na razie muszą to odłożyć, bo Izę czeka obrona pracy magisterskiej. Ale już zaczyna planować i dzielić wydatki na dwa.