Uczę się siebie od nowa

Wiem, że to już, bo amputacja przydatków nie daje złudzeń, że to nie nastąpi. Zaczynam siebie obserwować, słuchać, trochę się boję. Myślę i zadaję dużo pytań - sobie, lekarzowi, innym kobietom. Czy nie będzie to przeszkadzało w codziennym życiu, krępowało w towarzystwie, ograniczało we współżyciu? Czy terapia hormonalna zastąpi "mnie"?

Jak szybko się będę starzeć? Skóra, zmarszczki, celulitis, uderzenia gorąca, pocenie się - i tyle jeszcze trudnych problemów kołacze się po głowie.

Wiem, że to co przeżywam, przechodzi każda z nas, wcześniej czy później, ale każda też ma nadzieję, że może później, lżej niż inne, że to mnie ominie.

Ale to nie ominie, przyjdzie i trzeba się siebie od nowa uczyć.

JOLKA