Obniżenie dna miednicy - objawy i leczenie
Obniżenie dna miednicy to problem bardziej powszechny, niż mogłoby się wydawać. Objawy tej przypadłości, zwłaszcza z początku, często są ignorowane. Warto więc sprawdzić, co powinno być dla nas sygnałem do niepokoju i co dzisiejsza medycyna może nam zaoferować w celu rozwiązania problemu.
Nieprawidłowe położenie narządów w obrębie miednicy może nie dawać żadnych objawów. Jednak zwykle, w bardziej zaawansowanych stadiach, wywołuje dolegliwości takie jak uczucie ciężkości w dole brzucha, ból okolicy krocza, zaparcia lub różnego stopnia nietrzymanie stolca, wysiłkowe nietrzymanie moczu, częste oddawanie moczu, uczucie ciągłego parcia na mocz, a także bolesność w trakcie stosunków, która może być związana z nieprawidłowym wpuklaniem się pęcherza lub odbytnicy przez ścianę pochwy.
Objawy zazwyczaj nasilają się z upływem dnia, gdy dużo przebywamy w pozycji stojącej, a ustępują lub łagodnieją po nocnym wypoczynku. W ciężkich przypadkach pochwa może wynicować się na zewnątrz przez wargi sromowe, niczym skarpetka przeciągnięta na lewą stronę. Grozi to powstaniem otarć i owrzodzeń oraz wtórnymi zakażeniami.
Kobiety cierpią od trzech do pięciu razy częściej niż mężczyźni. Ryzyko rośnie też z wiekiem, zwłaszcza po menopauzie, co wiąże się ze spadkiem poziomu estrogenów, a co za tym idzie – gorszym ukrwieniem tkanek.
Według różnych specjalistów do obniżenia dna miednicy usposabiają także przewlekłe zaparcia, fakt urodzenia drogami natury dzieci o dużej masie ciała, niewłaściwie wykonane nacięcie albo poważne pęknięcie krocza, przebycie co najmniej trzech porodów drogami natury, otyłość, wieloletni przewlekły kaszel (na przykład w rozedmie płuc), praca fizyczna związana z dźwiganiem ciężarów, a także – rzadziej – nieprawidłowa budowa kości miednicy i/lub kręgosłupa, uszkodzenia nerwów zaopatrujących tę okolicę oraz usunięcie macicy.
Współczesna medycyna zna wiele sposobów na złagodzenie przykrych objawów. Do postawienia diagnozy zazwyczaj potrzeba dodatkowych badań, jak rektoskopia, kolposkopia, USG uroginekologiczne, manometria przezodbytnicza, niekiedy dynamiczny rezonans magnetyczny dna miednicy.
Jeśli osłabienie tkanek krocza nie jest zbyt duże, można próbować leczenia zachowawczego: ćwiczeń mięśni dna miednicy, elektrostymulacji i/lub stymulacji magnetycznej, a także miejscowego podawania estrogenów do pochwy (hormony odbudowują bowiem napięcie tkanek miednicy).
Wspomagająco bywają używane stożki dopochwowe, krążki i kulki. W zaawansowanych przypadkach konieczny może być zabieg chirurgiczny.
Trzeba jednak pamiętać, że operacyjna korekcja położenia narządów miednicy mniejszej może – paradoksalnie – ujawnić lub nasilić objawy wysiłkowego nietrzymania moczu. Dużą poprawę może też przynieść normalizacja masy ciała i rzucenie palenia (poprawia to ukrwienie tkanek).
