Na co komu święta?

Choinka. Panna chimeryczna. Nie do każdego auta pasuje, a w domu strzela fochy, nie chce stać prosto, nie pachnie jak trzeba i gubi igły, bo jej za gorąco. (Igły - jak wiadomo - włażą w skarpetki i kłują w stopy). Scenariusz powtarza się co dwanaście miesięcy: "Świeżutkie, dziś przywiezione z lasu" - kłamie mi w oczy sprzedawca. Udaję że wierzę i biorę. Ubrana w bombki i światełka, dama nasza zielona, trzyma fason co najwyżej do postnej wieczerzy. Potem, biedula, zaczyna się sypać. Nie wiem. Może nie wyrabia nerwowo? W końcu tam skąd przychodzi, nikt nie zawieszał na niej żadnych świecących dupereli, a tym bardziej nie oczekiwał, że będzie rodzić prezenty.

Prezenty. Zawracanie głowy. Gdzie się podziewa Mikołaj? - ja się pytam. Wszyscy wiemy, że daleka droga z Laponii. Widocznie globalne ocieplenie powoduje, że w końcu na czas nie dojeżdża - renifery wymiękają na gołym asfalcie i sań nie chcą ciągnąć. W efekcie co roku kwestia prezentów spada na nasze barki. Trzeba ratować honor starszego pana w śmiesznej czapce i pokupować każdemu co tam sobie życzył, udając że to "od Mikołaja". Ha! Koń by się uśmiał. I już nieważne, że korki, że kolejki, że koszty. Najsmutniejsze jest to, że nie ma w tym wszystkim ani smaku tajemnicy, ani elementu niespodzianki. Nawet dziecko wie dziś dokładnie co chce dostać i kręci nosem jak nie znajdzie pod drzewkiem podarunku zgodnego z oczekiwaniami.

Oczekiwania. Oczekiwania mamy wielkie. Co roku życzymy sobie wzajemnie spokojnych świąt, w atmosferze miłości i szczęśliwości. Tymczasem latamy z coraz bardziej wywieszonym językiem, starając się zdążyć na czas z czym należy, ulegając zbiorowej przedświątecznej histerii. Szybciej, więcej, modniej, śmielej. Do rytmu marketingowych podszeptów, do taktu trendom i reklamom na temat. Z powodu przerostu ambicji nad możliwościami warczymy na siebie w domu i trąbimy na ulicy - totalna paranoja! A jak już zasiądziemy przy tych stołach nakrytych białym obrusem, po wyczerpujących bojach przebytych w sklepach i marketach, po krwawych bitwach rodzinno-ideologicznych (u kogo dzielić się opłatkiem w tym roku, tak żeby nikt nie czuł się urażony? ); jak już ta pierwsza Gwiazdka załypie z nieba swoim srebrnym okiem i godzina zero na zegarach wybije - przychodzi nam zmierzyć się z prawdą: na co komu te święta? Tyle straconych nerwów i zawiedzionych nadziei... Tyle hałasu o nic???

Pod moim oknem kocą się koty. Mam wrażenie, że to wiosna. Z drugiej strony, od paru dni śledzi mnie śledź - patrzy na mnie podejrzanym wzrokiem za każdym razem kiedy otwieram lodówkę. Chyba jednak zanosi się na jakąś Wigilię. Koty mnie nie dotyczą. Muszę coś zrobić z tym śledziem. Muszę coś zrobić z tymi świętami. A kysz, wszystkie uprzedzenia! Niech zstąpi tu natychmiast Duch Święty i magię ze sobą przyniesie. Trochę cudu spirytualnego uniesienia, trochę piękna polskiej tradycji, trochę uroku rodzimego folkloru. Ale nie tego z cepelii. Takiego ci u nas dostatek. Sprzedaje się na prawo i lewo, za grube pieniądze. Chodzi bardziej o rzeczy, których kupić się nie da, które gubią się gdzieś po drodze (jak biedny Mikołaj, co już w nowych warunkach nie wyrabia). Błagam. Niech coś CZYSTEGO z tego wszystkiego ocaleje. Mam córkę. Jak nie dla mnie, to dla niej.

Anita Lipnicka

P.S. Korzystając z okazji, życzę spokojnych świąt, w atmosferze miłości i szczęśliwości. (Ha! Koń by się uśmiał). A Tobie, drogi internauto, na co święta?