Po "mamałydze"

Książka jest wielkim, pełnym dygresji i skoków myślowych monologiem wewnętrznym, w którym narratorka opowiada długie umieranie swej ukochanej ciotki. Dziewczynka z "Mamałygi", już dorosła, towarzyszy ciotce w ostatnich chwilach w szpitalu. Przesiaduje przy łóżku chorej, rejestruje szpitalne rutyny, karmienie, mycie, zabiegi lekarskie, wspomina ostatnie lata życia ciotki, powraca do czasów, kiedy razem jeździły po świecie z cyrkiem, szereg scenek jak migawkowe zdjęcia, egzotyczne podróże, różne miasta, mężczyźni, hotele, strzępy rozmowy. Pojawiają się też wątki rumuńskie, fakty sprzed narodzin narratorki, które uzupełniają życiorysy osób występujących w "Dziecku w mamałydze". Zwraca uwagę niezwykły w swej prostocie, a zarazem poetyckiej finezji język - bezradny wobec cierpienia, zredukowany zostaje jakby do swej esencji, ogołocony z przypadkowości.

INTERIA.PL jest patronem medialnym książki. Przeczytaj więcej, weź udział w konkursie

Aglaja Veteranyi urodziła się w 1962 roku w Bukareszcie, w rodzinie artystów cyrkowych. Jej ojciec był narodowym artystą Rumunii. Rodzice zdecydowali się uciec na Zachód i okradli kasę cyrku, by zdobyć pieniądze na wyjazd. Po ucieczce z Rumunii rodzina - ojciec, matka, ciotka i przyrodnia siostra autorki - uzyskała azyl w Szwajcarii, potem prowadziła koczowniczy tryb życia, jeżdżąc z występami po całej Europie, odwiedziła również Afrykę i Amerykę Południową. PPo rozwodzie rodziców została z matką, która zamierzała zrobić z córki gwiazdę filmową. W ramach przygotowania do kariery dziewczyna śpiewała i tańczyła w kabaretach i rewiach, występowała także w reklamach. Z wyjątkiem paru miesięcy spędzonych w szwajcarskiej szkole z internatem, nie uczęszczała do szkoły, dopiero jako nastolatka zaczęła samodzielnie nadrabiać braki edukacyjne, by wreszcie zdobyć wykształcenie aktorskie.

Od 1982 roku pracowała jako niezależna aktorka, równolegle zajmując się twórczością pisarską. Była współzałożycielką literackiej grupy eksperymentalnej "Die Wortpumpe" ("Pompa słów"). Razem ze swym partnerem życiowym Jensem Nielsenem założyła w 1996 roku teatr pod nazwą "Die Engelmaschine" ("Anielska maszyna"), w którym wystawiała własne teksty lub surrealistyczne, zabawne scenki oparte na kolażach tekstowych z fragmentów gazet, ogłoszeń, reklam itp.

Po licznych publikacjach w antologiach, pismach literackich i prasie, w 1999 roku nakładem niemieckiego wydawnictwa DVA ukazała się pierwsza powieść Aglaji Veteranyi "Warum das Kind in der Polenta kocht" ("Dlaczego dziecko gotuje się w mamałydze"). Autorka wzięła udział w bardzo ważnym dla obszaru niemieckojęzycznego konkursie literackim im. Ingeborg Bachmann w Klagenfurcie, nie otrzymała tam wprawdzie żadnej nagrody, ale jej tekst został zauważony. Stopniowo powieść zdobyła duży rozgłos, była bardzo dobrze recenzowana w prasie, autorka otrzymała za nią min. roczne stypendium miasta Zurychu oraz liczne nagrody (Nagroda Artystyczna Miasta Berlina 2000, Nagroda im. Adalberta von Chamisso). W marcu 2001 roku wystawiono w Zurychu jej sceniczną adaptację.

3 lutego 2002 w Zurychu Aglaja Veteranyi odebrała sobie życie, nie doczekawszy wydania swojej drugiej książki "Das Regal der letzten Atemzuge" ("Regał ostatnich tchnień").