Polki tam nie chodzą

Kinga Baranowska jest jedną z najbardziej filigranowych himalaistek na świecie. Ma 31 lat a na swoim koncie kilka ośmiotysięczników Cho Oyu (8201 m), Broad Peak (8047 m) i Nanga Parbat (8125 m).

Do Nepalu wyrusza w towarzystwie Dodo Kopolda - słowackiego wspinacza, jednego z najlepszych alpinistów młodego pokolenia. Planują wspinać się trasą pierwszych zdobywców od strony północno-wschodniej. Baza pod Dhaulagiri leży na wysokości ok. 4700 m. Droga prowadzi najpierw przez uszczelniony lodowiec trawersem pod wielką charakterystyczną turnią Eiger i w miarę, jak staje się coraz bardziej stromy, zmienia się w lodospad - kawalkadę brył lodu i szczelin. Grań szczytowa jest eksponowana, długa i niełatwa orientacyjnie, stąd odcinek ten należy do kluczowych w trakcie całej akcji górskiej i może być on pokonywany tylko przez himalaistów z bardzo dużym doświadczeniem i wprawą. Akcję górską zaplanowano tylko na trzy tygodnie.

Dhaulagiri, czyli "Biała Góra" - szczyt w Himalajach o wysokości 8167 m n.p.m. oddzielony jest od pobliskiej Annapurny głęboko wciętą doliną rzeki Kali Gandaki. Szczyt został zdobyty w 1960 roku przez wyprawę szwajcarską m.in. przez Kurta Diembergera. Pierwszego i do tej pory jedynego zimowego wejścia na Dhaulagiri dokonali Polacy: Jerzy Kukuczka i Andrzej Czok w 1985 roku.

Dhaulagiri nie jest popularną górą. Nie organizuje się tam w ogóle wypraw o charakterze komercyjnym, a i tych sportowych jest stosunkowo mało. Obok tego szczytu są jeszcze dwa ośmiotysięczniki, których dotąd nie zdobyła żadna polska himalaistka - Kangchenjunga i Manaslu. Może i na nich wkrótce stanie Kinga Baranowska.