Powrót

Oczywiście istnieją ciekawsze przedmioty rozważań, ale mam pustkę w sercu.

Kiedy patrzę na plażę Copacabana, czuję, że moje serce jest puste. Jedynymi rzeczami, na których jestem w stanie się skupić, są: moja ojczyzna, ocean, słuchanie ludzi mówiących po portugalsku i uczucie szczęścia, związane z tym, że stanę na ziemi, na której się urodziłem. Jednocześnie pozwalam, by ogarnęło mnie tajemnicze uczucie obcości wobec samego siebie.

"To źle" - odezwał się głos w moim mózgu. I jednocześnie pomyślałem: "to wspaniale". Jedynie całkowicie puste serce można napełnić nowymi rzeczami. Podczas podróży zwiedziłem cztery kontynenty, więc zastanawianie się, ile razy spakowałem się i rozpakowałem, wydaje się czymś całkiem naturalnym. Moje serce wypełni się wszystkim, co przeżyłem. Lecz, by to się stało, potrzebuję czasu. Nie zamierzam przyspieszać tego procesu.

Kiedy skończyłem wędrówkę Drogą Świętego Jakuba w 1986 roku, zatrzymałem się na sześć tygodni w Madrycie. Miałem wtedy takie samo uczucie. Jestem do tego przyzwyczajony i nie boję się. Wiem, że w którymś momencie zrozumiem, co tak naprawdę przeżyłem. Podjąłem tę decyzję w pewnym momencie swojego życia i będę zawsze postępować zgodnie z nią: odpowiedzi pojawią się, jeśli nadal będę wierzyć, że nic nie dzieje się przypadkiem, że wszystko ma znaczenie.

Każdy student filozofii wie o sceptycyzmie, który można odnaleźć w dziełach francuskiego filozofa Jean-Paul Sartre'a. Ale tylko nieliczni znają fragment Słów: "Potrzebowałem Boga. Gdy został mi dany, przyjąłem Go, nie rozumiejąc tak naprawdę, czego szukałem. Później - ponieważ moje serce nie pozwoliło Mu się zakorzenić - Bóg umarł we mnie. Dzisiaj, kiedy ludzie o Nim wspominają, mówię, niczym starzec, który próbuje wzniecić dawny płomień: Pięćdziesiąt lat temu, gdyby nie doszło do nieporozumienia, gdyby nie popełniono pewnych błędów, gdyby nie doszło do wypadku, który nas rozdzielił, moglibyśmy się w sobie zakochać."

W tej właśnie chwili jestem zakochany w Bogu.

Paulo Coelho