Rasy psów, które najczęściej atakują dzieci

Amerykańscy naukowcy przeanalizowali tysiące przypadków pogryzień przez psy. Na tej podstawie wyodrębnili najbardziej niebezpieczne rasy dla dzieci. Warto je znać – lepiej nie mieszkać z nimi pod jednym dachem, ale też uważać na nie w przestrzeni publicznej. Zdarza się, że atakują dzieci w parku, na spacerze czy nawet w domu znajomych. Zaskoczeniem może być to, że najczęstszymi sprawcami pogryzień dzieci (aż 60 proc.) były mieszańce, a więc popularne kundelki. Najprawdopodobniej wynika to jednak z tego, że stanowią one zdecydowanie największą część wszystkich zwierząt domowych. Często jednak są to psy po przejściach - wyrzucone, długo przebywające w schronisku, a nawet maltretowane. W stresujących sytuacjach mogą więc znów poczuć się zagrożone i zaatakować.

Jednym z najbardziej niebezpiecznych dla dzieci psów jest jednak amerykański pit bull terier (inaczej pitbull), który w statystykach zajął drugie miejsce. Znajduje się on też na liście najbardziej agresywnych ras. Charakteryzuje się muskularną budową ciała i wielką odpornością na ból. Z tego względu pitbulle wykorzystywane były do pilnowania bydła, dziś biorą udział w nielegalnych walkach psów. Wymagają odpowiedniego ułożenia i właściciela o silnym charakterze. Wbrew pozorom są bardzo opanowane, inteligentne i posłuszne, trudno wyprowadzić je z równowagi. Niestety, atakują bez ostrzeżenia, jeśli poczują że ich właściciel jest zagrożony. Nieprzewidywalne zachowanie dziecka może więc skończyć się tragedią.

Stosunkowo często dzieci są też atakowane przez owczarki niemieckie (trzecie miejsce na liście amerykańskich naukowców). Te jedne z najbardziej inteligentnych psów świata potrzebują odpowiedniego wychowania i jasnych komunikatów. Niestety, mogą reagować agresją na zaczepki małych dzieci.

Ustalono, że najgroźniejsze dla dzieci są rasy ważące od 30 do 45 kilogramów, o szerokich i krótkich głowach. Charakteryzują się silną szczęką i mocnym zgryzem, ich atak często kończy się poważnymi obrażeniami – głębokimi ranami szarpanymi, dotkliwymi bliznami na twarzy, a nawet złamaniami kończyn. Do ras tych zalicza się popularne rottweilery (wymagają stałego pozytywnego kierunkowania, mają skłonność do niekontrolowanych wybuchów agresji), buldogi amerykańskie i owczarki kaukaskie (są bardzo asertywne, trudne w ułożeniu i mają silną potrzebę chronienia terytorium i właściciela) oraz psy shar pei (nieco niepokorne, niecierpliwe w stosunku do dzieci, a przez to niebezpieczne w związku z masywną budową ciała).

Do domu z małymi dziećmi lepiej nie adoptować też psów chow-chow, pekińczyków czy dalmatyńczków. Mimo że nie zalicza się ich do agresywnych ras, to jednak nie są odporne na uciążliwe traktowanie – niedelikatny dotyk, ciągnięcie za uszy czy próby podnoszenia lub przesuwania. Wspólne życie pod jednym dachem może być więc trudne zarówno dla nas, dla dzieci, jak i dla tych czworonogów.

Bardzo ważne jest, by od najmłodszych lat uczyć dziecko, w jaki sposób można postępować z psem. Przede wszystkim zabraniać ciągnięcia za ogon czy uszy i wpajać szacunek do czworonoga i jego uczuć. Zwierzę nie może być dla dziecka kolejną zabawką. Starszym dzieciom należy tłumaczyć, że powinny mieć ograniczone zaufanie do obcych psów. Przed ich pogłaskaniem o zgodę powinno się spytać właściciela. Prawidłowy odruch to również zbliżenie dłoni do dolnej części głowy psa, by nie poczuł się zagrożony i mógł najpierw poczuć nasz zapach. Dzieci powinny też znać sygnały, jakie wysyła zniecierpliwiony lub niezadowolony pies – pokazywanie kłów, warczenie, postawione uszy, zjeżona sierść. Warto też dbać o to, by małe dzieci i duże psy zawsze znajdowały się pod kontrolą dorosłych. Każdego psa mogą sprowokować do ataku gwałtowne ruchy czy krzyki. W przypadku agresji należy schować wystające części ciała (uszy, palce), najlepiej skulić się na podłodze, chroniąc głowę i brzuch.