Wspomnienia żony szacha
Farah Diba Pahlavi jest pierwszą żoną byłego szacha Rezy Pahlaviego, przez wielu wciąż uznawaną za królową Iranu. Była pierwszą i jedyną kobietą kiedykolwiek koronowaną w całej historii tego kraju.
Stała się symbolem emancypacji irańskich kobiet, czego najbardziej ortodoksyjni mułłowie, z Ajatollachem Chomeinim na czele, nigdy nie wybaczyli szachowi.
Od 24 lat jest na wygnaniu, dzieląc swe życie pomiędzy Paryż a Nowy Jork.
Swoje wspomnienia Farah zaczęła spisywać 16 stycznia 1979 roku na pokładzie samolotu, którym wraz z mężem i rodziną udawała się na wygnanie.
Książka "Z miłości do mojego króla" jest chronologicznym, pełnym dramatycznych cezur, zapisem życia wyjątkowej kobiety. Poznajemy Farah - monarchinię spotykającą najważniejsze osobistości świata i reprezentującą, u boku Szacha, bajecznie bogaty kraj muzułmański. Farah - matkę czworga dzieci, walczącą o ich właściwe, zgodne z zasadami rodziny królewskiej wychowanie w szacunku do tradycji irańskich. Matkę opłakującą tragiczną śmierć 31-letniej córki, Leili. Farah - tułającą się na zesłaniu wdowę, ale też Farah - świadomą obywatelkę, pełną niesłabnącego patriotyzmu, pełną wiary w duchowe i polityczne odrodzenie Iranu, przedstawiającą nowatorskie wizje zmiany ustroju politycznego w tym kraju.
W kontekście tej ostatniej roli głos Farah Diba Pahlavi jawi się jako sygnał płynący z "innego świata muzułmańskiego". Świata jakże dalekiego od tego, który przemówił 11 września 2001 roku. Wspomnienia to także ważne świadectwo współczesnej historii.
