Stwardnienie rozsiane
Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą ośrodkowego układu nerwowego.
Charakteryzuje się obecnością rozsianych ognisk choroby w mózgu i rdzeniu kręgowym, z początkowo przemijającymi, a potem z utrwalonymi, licznymi zaburzeniami neurologicznymi. Nie wiadomo do końca, co wywołuje chorobę.
SM występuje z częstością od 30 do 100 zachorowań na 100 000 mieszkańców. Z reguły dotyczy osób młodych, między 20. a 40. rokiem życia. Szczyt zachorowań odnotowuje się w populacji osób w wieku 30-35 lat.
Choroba przebiega różnie, albo kolejnymi rzutami i remisjami, albo od początku jest przewlekła, lub wreszcie - po okresie rzutów i remisji, przybiera wtórnie postać przewlekłą.
Najczęstszymi objawami są zaburzenia czucia obwodowego, w tym także tułowia i głowy (twarzy). Bywa, że chory zaczyna odczuwać osłabienie określonych grup mięśni, szczególnie kończyn dolnych lub górnych. Często pierwszym objawem choroby są nagle pojawiające się kłopoty z chodzeniem.
W późniejszym okresie choroby pojawia się wzmożone napięcie mięśni, szczególnie kończyn dolnych i górnych, którym towarzyszą skurcze, dodatkowo utrudniające ruchy, a zwłaszcza poruszanie się.
Stwardnienie rozsiane nie jest choroba śmiertelną, ale życie chorych bywa dramatycznie ciężkie. Wymagają oni nie tylko stałej opieki medycznej, ale też szerokiego wsparcia społecznego.
