Ciąża po 35 roku życia - jakie badania i dieta?

Przede wszystkim warto zacząć od wizyty u ginekologa. Lekarzowi trzeba powiedzieć o swoich planach. Dzięki temu może on odpowiednio wcześnie zlecić badania oraz wykryć schorzenia, które mogłyby mieć wpływ na rozwój płodu (np. niedoczynność tarczycy, która utrudnia zarówno zajście w ciążę, jak i jej utrzymanie).

Ginekolog może też doradzić zrzucenie kilku kilogramów i uregulowanie ciśnienia, ponieważ otyłość, a także nadciśnienie zwiększają ryzyko nieprawidłowości podczas ciąży.

Przyszła mama koniecznie powinna pójść do dentysty i wyleczyć zęby. Próchnica to źródło infekcji, które mogą przyczynić się do uszkodzenia płodu, a nawet poronienia.

Każda kobieta ciężarna powinna też raz na miesiąc poddać się badaniu morfologicznemu krwi.

Kwas foliowy. Według lekarzy już 3-4 miesiące przed zajściem w ciążę powinno się zwiększyć spożycie kwasu foliowego. Substancję tę znajdziemy m.in.: w sałacie, soi, bobie, groszku, pomidorach i jajkach. Jednak najpewniejszym środkiem na podniesienie poziomu kwasu foliowego w organizmie matki jest przyjmowanie go w postaci suplementu przepisanego przez lekarza. Kwas foliowy jest niezbędny dla prawidłowego rozwoju układu nerwowego dziecka, a jego właściwy poziom u kobiety zmniejsza ryzyko wystąpienia wad genetycznych.

Niezbędny wapń. Niedobór tego pierwiastka (znajdującego się w mleku i jego przetworach) może zagrażać rozwojowi układu kostnego dziecka. Dziennie należy sobie dostarczyć około 1200 mg tego minerału. Odpowiada to litrowi mleka albo kefiru lub 600 ml jogurtu.

Większość lekarzy uważa, że umiarkowany wysiłek fizyczny podczas ciąży jest bardzo wskazany. Dotyczy to wszystkich kobiet, także tych, które zaszły w ciążę po 35. roku życia.

Ciąża to nie choroba, i o ile nie jest z jakichś względów zagrożona, nie musimy rezygnować z aktywności i spędzać kilku miesięcy na kanapie. Wręcz przeciwnie, nawet te przyszłe mamy, które wcześniej nie lubiły się ruszać, teraz powinny się do tego przekonać. Nie chodzi oczywiście o to, by zacząć uprawiać intensywny jogging, ale o to, by zapisać się np. na aqua-aerobik dla przyszłych mam.

Aktywność fizyczna pozwala organizmowi lepiej się przystosować do zmian, jakie w nim zachodzą, może też mieć wpływ na to, w jaki sposób przebiegnie poród.

Decyzja o urodzeniu dziecka po 35. roku życia ma zarówno zalety, jak i wady. Po stronie zalet można zapisać to, że dojrzała kobieta zwykle podejmuje decyzję o zajściu w ciążę bardziej świadomie i w związku z tym jest lepiej przygotowana do macierzyństwa. Według lekarzy takie kobiety ściślej stosują się do ich zaleceń, lepiej o siebie dbają i przestrzegają diety. Ze statystyk wynika też, że dzieci starszych matek są bardziej zadbane, a dzięki temu zdrowsze.

Późne macierzyństwo obarczone jest jednak pewnym ryzykiem. Wzrasta m.in. ryzyko wystąpienia pewnych wad wrodzonych, np.: kręgosłupa, serca, nerek, zespołu Downa. Jednak dzięki badaniom wady te mogą być odpowiednio wcześnie wykryte, a wiele z nich można skutecznie leczyć jeszcze w okresie płodowym.

Kobiety, które zaszły w ciążę po 35. roku życia, powinny wykonać (bezpłatne) badania genetyczne (USG oraz test PAPP-A między 11. a 13. tygodniem ciąży).

Mniopunkcja (czyli analiza płynu owodniowego) to badanie, dzięki któremu można wykryć wady genetyczne (np. zespół Downa), ośrodkowego układu nerwowego i niektóre choroby metaboliczne. Badanie jest bardzo dokładne, dlatego mimo iż wiąże się z minimalnym (poniżej 1 proc.) ryzykiem poronienia, decyduje się na nie wiele kobiet.

Podczas późnej ciąży należy też pamiętać o regularnym wykonywaniu pomiarów poziomu glukozy we krwi i poziomu ciśnienia. U ciężarnych kobiet po 35. roku życia większe jest ryzyko cukrzycy ciążowej i nadciśnienia.