Do zakochania jeden krok

Młodzi ludzie nie zawsze chcą rozmawiać z rodzicami o swoich pierwszych sympatiach. Boją się niezrozumienia, wykpienia. Jak reagować, gdy nasza 15 - 16-letnia pociecha pewnego dnia oświadczy, że chce iść na randkę?

Zachowajmy spokój
Nie wypytujmy i nie wyrażajmy się lekceważąco o pierwszym zauroczeniu swojego dziecka. Okażmy życzliwe zainteresowanie. Zapytajmy np., kim jest sympatia, co robi, czym się interesuje?

Jeśli dziecko nie chce nam się zwierzać, nie naciskajmy i nie martwmy się.

Niechęć do dzielenia się swoimi przeżyciami nie musi oznaczać braku zaufania do rodziców. Każdy ma prawo do prywatności.

Bywa też tak, że dziecko nie do końca radzi sobie z własnymi uczuciami i potrzebuje czasu na przemyślenia. Dajmy mu go.

Zapewne nasza latorośl nie zechce od razu przedstawić nam swojej sympatii, ale powiedzmy, że chętnie byśmy ją poznali.

A gdy się zjawi, okażmy jej życzliwość i? nie zaglądajmy co chwila do pokoju swojej pociechy. Gdy nic złego się nie dzieje, nasze dziecko wraca o ustalonej porze, nie zaniedbuje nauki, nie zabraniajmy mu tych spotkań.

Nie mogą one jednak negatywnie wpływać na obowiązki nastolatka. Ustalmy wspólnie z nim dni, w których będzie się widywać z sympatią.

Mogą to być np. piątki po szkole czy weekendy. Oczywiście, po odrobieniu lekcji i wypełnieniu obowiązków? Jeśli coś nas niepokoi, np. chłopak córki nie uczy się i nie pracuje, jest nieodpowiedzialny, bywa arogancki, porozmawiajmy z nią.

Przestrzeżmy przed wiązaniem się z kimś, kto nie myśli o własnej przyszłości i nie szanuje innych. Zapewnijmy swoje dziecko, że je kochamy i zawsze jesteśmy gotowi mu pomóc.

Jeśli nie mamy zastrzeżeń do sympatii naszej pociechy, ale nie podobają nam się jej stroje czy fryzura, powstrzymajmy się od krytyki.

Uwagami typu: "On się okropnie ubiera", "Ona ma fatalną fryzurę" sprawimy przykrość swojemu dziecku, które przecież zakochało się w tym strasznie ubranym chłopaku.