Mamo, chcę iść na imprezę

Nastolatek pragnie sam o sobie decydować, jak dorośli. Ale nie jest jeszcze dorosły i nie możemy mu pozwolić na pełną samodzielność. Musimy się pogodzić z tym, że będziemy mieli coraz mniejszy wpływ na to, dokąd chodzi, z kim się spotyka i kiedy wraca. Ale nie zgadzajmy się na wszystko?

Co możemy zrobić?
Jeśli nasza pociecha nieoczekiwanie oświadcza, że wybiera się na imprezę i późno wróci, nie wpadajmy w panikę.
Nie rozkładajmy też rąk w przeświadczeniu, że nic nie można zrobić. Dziecko będzie się buntować i walczyć o swoje, ale zaakceptuje ograniczenia, jeśli będą rozsądne. Spróbujmy jak najwięcej dowiedzieć się o planach naszej pociechy.

Zapytajmy, dokąd się wybiera i z kim. Jeśli spotkanie ma się odbyć w domu któregoś z kolegów, poprośmy o adres i numer telefonu.

Gdy nasz nastolatek ma dopiero 14 - 15 lat, skontaktujmy się z rodzicami gospodarza imprezy i ustalmy, o której przyjechać po dziecko. Starszy na pewno takie działania będzie uważał za nadmierną kontrolę i brak zaufania.

Umówcie się więc, do kiedy może zostać na imprezie . Uprzedźmy też o konsekwencjach złamania umowy (np. zakaz wychodzenia na kilka kolejnych imprez). Postawmy warunek, by nasza pociecha miała cały czas włączoną komórkę.

Ale nie dzwońmy do niej co pół godziny. Możemy w ogóle nie telefonować, jeśli ona odezwie się do nas np. po dotarciu na imprezę i przed wyjściem. Gdy spotkanie ma się odbyć w pubie albo w jakimś klubie, problem jest poważniejszy.

Dotyczy on starszych nastolatków, bo młodsze raczej nie zostaną wpuszczone wieczorem do takich lokali. Porozmawiajmy z dzieckiem o zagrożeniach związanych z imprezowaniem w mieście.

Nasza pociecha musi mieć się na baczności: unikać nieznanego towarzystwa, częstowania drinkami, papierosami, nie korzystać z propozycji podwiezienia do domu itp.

Jeśli mamy dobry kontakt z nastolatkiem, często z nim rozmawiamy (również na trudne tematy), raczej nie powinien zawieść naszego zaufania.