Marzę o założeniu damskiego zespołu muzycznego

Ale dała radę, w końcu jest profesjonalistką: mimo zaledwie 21 lat życia, ma na koncie poważne osiągnięcia. Rola w filmie "Jutro idziemy do kina" przyniosła jej nagrodę na festiwalu w Gdyni. Miała też okazje zagrać u boku Krystyny Jandy w poetyckim "Tataraku" Andrzeja Wajdy. Wygląda to na początek pięknej kariery, ale Julia dba, by jej życie nie kręciło się tylko wokół planu zdjęciowego.

Słyszałam, że świetnie grasz na gitarze, masz swój zespół?
- Zespół to trochę za dużo powiedziane, gramy trochę razem z kolegami, taka mieszanka surfa i rockandrolla. Bardzo lubię też muzykę lat 50., a nawet jazziek z 40. Moi znajomi organizują koncerty i potańcówki rockandrollowe, które uwielbiam i zawsze, kiedy mogę, biorę w nich udział. Myślę nawet, żeby założyć girlsband, ale to na razie dalekie plany.

Aktorką chciałaś być od zawsze, czy to dla ciebie tylko niezły zawód?
- Nie jest tak, że od dzieciństwa o tym marzyłam. Raczej tak się złożyło. Wpłynęły na to oczywiście moje zainteresowania, ale i wiele było w tym przypadku.

Bawiłaś się w teatr jako dziecko?
- Jasne, jak wiele dziewczynek. Pamiętam za to, że kiedy bawiłyśmy się z siostrami w dom, to ja zawsze byłam ojcem. Najstarsza z nas była żoną, ja mężem, a najmłodsza dzieckiem. Nie wiem dlaczego to mnie przypadała ta męska rola, ale czuję, że miało to wpływ na to, jaka jestem.

Nie powiesz mi, że czujesz się męskim typem?

- Biologicznie, wewnętrznie jestem stuprocentową kobietą. Ale... Chodzi o to, że wychowywałam się bez ojca. I nie było to dla mnie bez znaczenia. Myślę, że dzięki temu jestem na swój sposób silniejsza.

Tata odszedł jak byłaś dzieckiem?
- Nigdy go nie było w moim życiu.

Wasza mama musi być silną kobietą. Wychowała trzy córki każda ładna, mądra i ambitna...
- Jest silna. Zawsze musiała być dla nas matką i ojcem. To świadczy o jej sile i odwadze. Dała nam naprawdę dobre wychowanie. A nie zawsze było łatwo. Najgorzej miała najstarsza z nas, bo przecierała szlaki, mnie już było prościej, a najmłodsza będzie miała najłatwiej, ma dopiero 17 lat.

Myślisz, że nieobecność ojca aż tak wpływa na nasze przyszłe życie?
- Wszystko na to wpływa, ale jedni sobie radzą ze sobą lepiej, inni gorzej, a niektórzy wcale. Miałam ostatnio zajęcia z psychologii o tym, jak dziecięce traumy wpływają na nasze dorosłe życie. Zdarza się często, że po trudnych początkach jedni wychodzą na prostą, a inni kończą tragicznie.

Jeśli chodzi o mnie, to cieszę się, że w moim domu, pomimo braku pewnych części układanki, miłością udało się wypełnić wszelkie luki. Jestem z tego dumna i niczego bym nie zmieniała.

Słyszałam, że twoja mama też była związana z jakimś zawodem artystycznym.
- Była tancerką baletu.

Myślisz, że żałowała własnej kariery i zadbała o to, żebyś i ty nie zrezygnowała ze swojej pasji?
- Ja sama staram się żyć tak, żeby niczego nie żałować. Nie ulegać presji, podejmować decyzje samodzielnie, wyciągać wnioski. Żałowanie tego, co było niczego nie wnosi, zajmuje tylko niepotrzebnie głowę. Warto za to przyjąć to, co daje los.

Czujesz się dojrzalsza od swoich rówieśników?
- Kiedyś tak było. Jako dziecko grałam z dorosłymi i kiedy wracałam do szkoły to czułam różnicę. Choć na planie filmowy na ogół byłam najmłodsza.

Miałaś w domu taki model, że kobiecość to znaczy radzić sobie samej? Mama była wymagająca?
- Ze mną nigdy nie było problemów. Dobrze się uczyłam, miałam świadectwo z czerwonym paskiem. W gimnazjum bardzo zależało mi na ocenach. Nie dlatego, że musiałam być lepsza od innych, chciałam się dostać do dobrego liceum, mieć do czynienia z ludźmi, którzy mają zainteresowania, pasje, ambicje.

Udało się?
- Tak, chodziłam do jednego z najlepszych warszawskich liceów imienia Stefana Batorego. Najważniejsze było tam samodzielne myślenie i to, co człowiek sobą reprezentuje. Zdałam tam międzynarodową maturę. Miałam 6 przedmiotów, m.in. psychologię, którą dziś studiuję.

Należysz do zdyscyplinowanych?
- Mam taką skłonność, że wszystko robię na ostatnią chwilę, kiedy już naprawdę muszę. Ale zawsze odrabiałam lekcje! Dziś już nie muszę.

Aktorzy dają ci odczuć, że nie masz akademii teatralnej za sobą?
- Nie, nigdy mi się to nie zdarzyło. Niby dlaczego ktoś miałby mi robić uwagi? Trzeba rozumieć, co to znaczy być aktorką. Na planie najważniejsza jest współpraca, a nie rywalizacja. Poza tym to nie jest przeciętne środowisko, tu najważniejsza jest zawsze rola. W pewnym momencie, na planie pojawia się prawdziwa więź, porozumienie.

Miałam szczęście, udało mi się grać naprawdę z największymi artystami. Na przykład z Krystyną Jandą w "Tataraku". Mówiłaś do niej Krysiu?
- Nie pozwoliłabym sobie na coś takiego, znam swoje miejsce. Ale jest tak, że im większy artysta, tym milsza atmosfera i lepsza współpraca na planie.

Jak sobie radzisz w świecie showbiznesu, na który składają się przecież i negocjacje, i walka?
- Świat filmowy to tylko część mojego życia. Wciąż mam swoją prywatną paczkę znajomych, jeszcze z liceum. Nie stresuję się własną karierą, nie śledzę swojej popularności na portalach internetowych.

Przeczytałam ostatnio, że Julia Pietrucha jest znana z tego, że w "M jak Miłość" całowała się z Mroczkiem.
- Nie całowałam się z Mroczkiem!

Więc nie wszystko, co o tobie piszą jest prawdą. Jak to znosisz?
- Nie przejmuję się jakąś bezpodstawną krytyką i plotkami. Taki jest świat! Ja w ogóle nie czytam tych głupot.

Ale gdy się spotykasz ze znajomymi, to trochę brylujesz?
- Nie, naprawdę gwarantuję, że tak nie jest. Oni opowiadają o swojej pracy i studiach, ja o swojej. Nie ma żadnego "Wow! Przyszła!". Moi znajomi mają bardzo interesujące zajęcia i własne osiągnięcia.

Mieszkasz cały czas z mamą?
- Tak, ale to się wkrótce zmieni.

Zamieszkasz z chłopakiem?
- A to już moja prywatna sprawa...

Trudno będzie ci zachować prywatność, taka jest cena popularności...
- Wiem, ale zrobię wszystko, by ochronić moje życie przed wścibstwem mediów. I mam cichą nadzieję, że mi się uda.

Rozmawiała Joanna Kaniewska